Faitheist: Jak ateista znalazł wspólną płaszczyznę z religią

Opinie czytelników

Wspomnienia Chrisa Stedmana, „Faitheist”, badają jego podróż od pobożnego chrześcijanina do ateisty, poruszając kwestie seksualności i dialogu międzywyznaniowego. Książka jest zarówno osobista, jak i filozoficzna, promując zrozumienie między ateistami i teistami. Podkreśla znaczenie współczucia i współpracy w osiąganiu wspólnych celów społecznych, jednocześnie kwestionując ograniczenia sztywnych przekonań.

Pamiętnik jest wciągający, dobrze napisany i prowokujący do myślenia. Narracja Stedmana jest zrozumiała i szczera, dzięki czemu szybko się ją czyta. Książka promuje międzyreligijne zrozumienie i wspólne cele, zachęcając czytelników do znalezienia wspólnej płaszczyzny. Wielu recenzentów chwaliło współczujące podejście Stedmana do omawiania zarówno religijnych, jak i niereligijnych tożsamości, a także emocjonalną głębię jego doświadczeń.

Niektórzy czytelnicy uważali, że choć przedstawione idee były dobre, brakowało im głębi lub praktycznego zastosowania, szczególnie w obliczu ciągłej nietolerancji religijnej. Krytykowano naiwność w oczekiwaniu współpracy od zagorzałych wierzących, którzy mogą sprzeciwiać się ateistom. Niektórzy uznali wspomnienie za zbyt uproszczone lub pozbawione istotnych argumentów filozoficznych.

(na podstawie 84 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Faitheist: How an Atheist Found Common Ground with the Religious

Zawartość książki:

Historia byłego ewangelickiego chrześcijanina, który stał się otwarcie homoseksualnym ateistą, a teraz pracuje nad zniwelowaniem przepaści między ateistami a osobami religijnymi.

Oszałamiająca popularność ruchu "nowych ateistów" - którego najbardziej znanymi rzecznikami są Richard Dawkins, Sam Harris i nieżyjący już Christopher Hitchens - świadczy zarówno o rosnących szeregach ateistów, jak i o powszechnej, gwałtownej pogardzie dla religii wśród wielu z nich. W "Faitheist" Chris Stedman opowiada swoją własną historię, aby rzucić wyzwanie ortodoksji tego ruchu i przedstawić namiętny argument, że ateiści powinni z szacunkiem angażować się w różnorodność religijną.

Stając się świadomym niesprawiedliwości i pragnąc wspólnoty, Stedman stał się "urodzonym" chrześcijaninem w późnym dzieciństwie. Idea wspólnoty związanej Bożą miłością - miłością niezasłużoną, niekończącą się i gwarantowaną - urzekła go. Jak pisze, było to miejsce, do którego można było przynależeć i ramy do nadawania sensu cierpieniu.

Ale wspólnota religijna Stedmana nie ucieleśniała tej idei Bożej miłości: byli oni zagorzałymi homofobami w czasie, gdy Stedman powoli uświadamiał sobie, że jest gejem. Ogromne cierpienie, jakie mu to sprawiło, mogło sprawić, że Stedman stał się na całe życie nowym ateistą. Ale z czasem poznał bardziej otwartych chrześcijan, a jego zainteresowanie pracą społeczną doprowadziło go do kontaktu z ludźmi z różnych środowisk religijnych. Jego własne przekonania religijne mogły odejść, ale jego pragnienie zmiany świata na lepsze pozostało. Pogarda i wrogość wobec religii powstrzymywała go przed zaangażowaniem się w znaczącą pracę z ludźmi wierzącymi. I powstrzymywało go przed nawiązaniem z nimi pełnych relacji - takich, które przełamują nietolerancję i poprawiają świat.

W "Faitheist" Stedman opiera się na swojej pracy w organizowaniu międzywyznaniowych i świeckich społeczności, akademickich studiach nad religią i własnych doświadczeniach, aby argumentować za koniecznością pokonania rosnącej przepaści między ateistami a osobami religijnymi. Jako ktoś, kto stał po obu stronach przepaści, Stedman ma wyjątkową pozycję, aby przedstawić ateistom i osobom religijnym sposób na znalezienie wspólnej płaszczyzny i współpracę, aby uczynić ten świat - jedyny świat, na który wszyscy możemy się zgodzić - lepszym miejscem.

Z wydania w twardej oprawie.