Exodus and Its Aftermath: Jewish Refugees in the Wartime Soviet Interior
Podczas II wojny światowej około dwóch milionów żydowskich uchodźców przeniosło się z zachodnich regionów ZSRR w głąb Związku Radzieckiego.
Obywatele terytoriów Azji Środkowej byli w najlepszym razie obojętni, a w najgorszym otwarcie wrogo nastawieni do tych migrantów. Niezbyt popularna polityka nakazywała mieszkańcom, by przyjmowali uchodźców i dzielili się z nimi ograniczonymi zasobami żywności i podstawowymi produktami.
Kiedy miejscowa ludność zaczęła atakować przybyszów, władze radzieckie uznały antysemicką przemoc za niezadowolenie z samego systemu politycznego i ostro ją zwalczały. Lokalne władze były jednak mniej zaniepokojone dyskryminacją, skupiając się raczej na wchłanianiu dużej liczby przesiedleńców, jednocześnie radząc sobie z regionalną niechęcią w najtrudniejszych latach wojny. Pomimo braku harmonijnej integracji, partyjni urzędnicy rozpowszechniali mit, że udało im się zasymilować ponad dziesięć milionów ewakuowanych.
Albert Kaganovitch rekonstruuje warunki, które doprowadziły do wzrostu nastrojów antysemickich i dostarcza nowych danych statystycznych na temat liczby żydowskich uchodźców, którzy mieszkali na Uralu, Syberii i środkowej Wołdze. Wgląd w regionalną dystrybucję i koncentrację tych migrantów oferuje zakulisowe spojrzenie na największą i najbardziej intensywną migrację Żydów w historii.