Ocena:

Książka bada filozofię i politykę odpadów, otrzymując mieszane recenzje. Niektórzy czytelnicy uważają ją za zagmatwaną lub nadmiernie wypełnioną żargonem, podczas gdy inni doceniają wnikliwą analizę naszego związku z odpadami.
Zalety:Autor zapewnia wnikliwe i przystępne spojrzenie na nasz związek z odpadami. Książka zachęca do krytycznego myślenia o etycznych implikacjach odpadów w kulturze popularnej i została pozytywnie wykorzystana w środowisku akademickim.
Wady:Wielu czytelników krytykuje książkę za to, że jest zagmatwana i wypełniona politycznie poprawnymi, na wpół uformowanymi pomysłami. Niektórzy uważają, że gęsty żargon i niesprawdzone założenia dotyczące odpadów są nużące, przez co czytanie staje się mniej przyjemne.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
The Ethics of Waste: How We Relate to Rubbish
Spędzamy sporo czasu w naszym życiu na zarządzaniu odpadami: myjąc się, wynosząc śmieci, sortując surowce wtórne, chodząc do toalety, usuwając e-maile, wybierając stare ubrania do oddania na cele charytatywne, wypełniając kosz na kompost, wykonując wiele zadań jednocześnie, aby zaoszczędzić czas, przycinając kupony, aby zaoszczędzić pieniądze.
Ale odpady to znacznie więcej niż to, czego chcemy się pozbyć lub czego chcemy uniknąć. Daleko poza terminami takimi jak śmieci, odpady czy śmieci, idea odpadów może wywoływać pole minowe emocji i moralnych niepokojów.
Gay Hawkins bada etyczne znaczenie odpadów w codziennym życiu - od najszerszych koncepcji odpadów i strat po to, jak ruch ekologiczny wpłynął na sposób, w jaki myślimy o śmieciach, sposoby radzenia sobie z nimi i sposoby, w jakie postrzegamy reakcje innych na odpady. Czy czujemy się cnotliwi za ponowne użycie plastikowej torby? Czy gardzimy tymi, którzy wyrzucają aluminiowe puszki? W którym momencie osobiste odpady stają się odpowiedzialnością publiczną? Jak to "publiczne sumienie" wpływa na politykę? Umieszczając te idee w perspektywie historycznej, społecznej i kulturowej, ta przemyślana książka szuka sposobów na zmianę ekologicznie destrukcyjnych praktyk bez uciekania się do poczucia winy, moralizmu czy rozpaczy.