The Ethics of Autobiography: French Women Writers at the Fin de Siecle
W tej nowej książce Angel Loureiro proponuje etykę autobiografii, która zmieni sposób postrzegania tego gatunku. Dotychczasowe badania nad autobiografią koncentrowały się przede wszystkim na strategiach samopoznania lub autokreacji przejawiających się w pisaniu o sobie. Ten nacisk na poznanie pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi, twierdzi Loureiro, ponieważ fundamentalny wymiar gatunku, który nazywa etyką autobiografii, do tej pory umknął krytycznej uwadze.
Aby zaradzić temu niedopatrzeniu, Loureiro czerpie z własnych doświadczeń, a także z szerokiego zakresu wcześniejszych prac teoretycznych na temat autobiografii, zwłaszcza z pism Emmanuela Levinasa, który uważał, że jaźń nie zaczyna się jako samo-pozycjonująca się świadomość, ale jako odpowiedź na adres od drugiego. Na tej podstawie Loureiro błyskotliwie śledzi złożone interakcje między politycznym, dyskursywnym, retorycznym i etycznym wymiarem autobiografii.
Po ustanowieniu tych teoretycznych podstaw, Loureiro wprowadza je w życie, analizując cztery z najbardziej fascynujących autobiografii napisanych przez hiszpańskich emigrantów: Życie Josepha Blanco White'a, który żył w latach 1775-1841, Memoria de la Melancolia Marii Teresy Leon (1904-1988), Coto vedado i En los reinos de taifa Juana Goytisolo (ur. 1931) oraz Literatura albo życie Jorge Sempruna (ur. 1923). Życie tych autorów, z których wszyscy zostali wygnani z powodów politycznych, zostało zakłócone przez niektóre z najważniejszych wydarzeń na krętej drodze Hiszpanii do nowoczesności i demokracji.
Książkę zamyka dyskusja na temat tego, dlaczego powstało tak niewiele krytycznych analiz autobiografii napisanych we współczesnej Hiszpanii. Loureiro sugeruje, że nawet w dzisiejszej Hiszpanii dławiące siły społeczne i polityczne tłumią etyczną odpowiedzialność, która jest niezbędnym składnikiem tworzenia autobiografii, które ośmielają się być czymś więcej niż nudnym spisem osobistych wspomnień. Tylko na emigracji hiszpańscy autorzy byli w stanie znaleźć warunki do napisania swojego życia w prawdziwie odpowiedzialny sposób. Ta odpowiedź na wezwanie, które umiejscawia podmiot w innym, jest ostatecznie jedyną formą prawdy dostępną w autobiografii.