Eseistyka: O formie, uczuciach i literaturze faktu

Opinie czytelników

Książka „Essayism” autorstwa Briana Dillona to zbiór wciągających esejów, które badają naturę formy eseju, oferując wnikliwe refleksje na temat pisania i osobistych doświadczeń. Choć skupia się głównie na nieformalnych esejach, służy zarówno jako książka rzemieślnicza, jak i osobista narracja, przemawiając do czytelników zainteresowanych formami literackimi.

Pisanie jest wciągające i konwersacyjne, dzięki czemu złożone idee są przystępne. Eksploracja esejów Dillona jest chwalona za głębię i różnorodność, w tym kontekst historyczny i osobiste refleksje. Wielu czytelników uznało książkę za pouczającą i inspirującą, z mądrymi spostrzeżeniami i charakterystycznym głosem. Zachęca do ponownego przeczytania i oferuje mnóstwo odniesień literackich.

Niektórzy czytelnicy uważali, że książka jest węższa niż oczekiwano, z ograniczonym zakresem formalnych esejów. Kilku krytyków wspomina, że osobowość Dillona może z czasem stać się irytująca. Dodatkowo, brak spisu treści i tytułów rozdziałów utrudnił niektórym nawigację, prowadząc do rozczarowania dla tych, którzy szukają praktycznego przewodnika po pisaniu esejów.

(na podstawie 18 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Essayism: On Form, Feeling, and Nonfiction

Zawartość książki:

Zniewalająca oda do formy eseju i samych wielkich eseistów, od Montaigne'a przez Woolf po Sontag.

Eseistyka to książka o esejach i eseistach, studium melancholii i depresji, list miłosny do belle-lettrystów i opis niezbędnych linii życia czytania i pisania. Styl Briana Dillona łączy w sobie różne cechy eseju.

Na przemian aglomeracyjny, asocjacyjny, dygresyjny, ciekawy, namiętny i beznamiętny, jego książka jest rozgałęzioną książką możliwości, szukającą pocieszenia i kierunku od Michela de Montaigne'a, Virginii Woolf, Rolanda Barthesa, Theodora Adorno, Waltera Benjamina, Georgesa Pereca, Elizabeth Hardwick i Susan Sontag, by wymienić tylko kilka z jego wpływów. Niezależnie od tego, czy pisze o pochodzeniu, aforyzmach, spójności, wrażliwości, lęku czy wielu innych tematach, jego znajomość języka, erudycja i własna historia osobista służą nie tyle oświetleniu lub powiększeniu tematu, co odkryciu go na nowo poprzez kalejdoskopowe dostosowanie uwagi, myśli i uczuć, olśniewające i chwilowe zawieszenie odmiennych elementów, wciąż na nowo.