Eden's Endemics: Narratives of Biodiversity on Earth and Beyond
W ciągu ostatnich trzydziestu lat bioróżnorodność stała się jedną z głównych zasad organizacyjnych, dzięki którym rozumiemy środowisko pozaludzkie.
Jej zwodniczo prosta definicja jako zmienności wśród żywych organizmów maskuje jej status jako gorącego terminu zarówno w naukach ścisłych, jak i szerzej. W Eden's Endemics Elizabeth Callaway przygląda się obiektom kulturowym - powieściom, pamiętnikom, bazom danych, wizualizacjom i poezji - które przedstawiają wiele gatunków jednocześnie, aby zastanowić się, w jaki sposób opowiadamy o organizmach w ich różnorodności.
Poruszając tematy od banków nasion, przez science fiction, po obserwowanie ptaków, Callaway argumentuje, że nie ma ustalonego, ogólnie przyjętego sposobu mierzenia bioróżnorodności. Ludzie Zachodu mają tendencję do konceptualizowania jej zgodnie z jednym lub kilkoma tropami zakorzenionymi w historii kolonialnej, takimi jak Zaginiony Eden, Arka Noego i obrazy Drzewa Życia. Konceptualizacje te wpływają na to, jakie rodzaje bioróżnorodności są traktowane priorytetowo pod względem ochrony.
Podczas gdy wykorzystywanie bioróżnorodności jako sposobu mówienia o świecie ma na celu podkreślenie tego, co jest najbardziej cenione w przyrodzie, może tworzyć narracje, które wzmacniają pewne różnice władzy - z rzeczywistymi konsekwencjami dla projektów ochrony przyrody. Tak więc wybory dokonywane podczas przedstawiania różnorodności biologicznej wpływają na to, co jest widoczne, co jest trzewne, a co jest niekwestionowanym zdrowym rozsądkiem na temat wzorców życia na Ziemi.
