End Game Birma 1945: Mistrzowskie posunięcie Slima w Meiktila

Opinie czytelników

Książka „END GAME BURMA” autorstwa Michaela Pearsona zawiera krótki przegląd operacyjny kampanii 1944-45 w Birmie, koncentrując się w szczególności na bitwie pod Meiktilą. Choć jest ona pouczająca, brakuje jej głębi w szczegółach taktycznych i analizie strategicznej, a także zawiera kilka błędów i nieścisłości.

Pouczająca lektura, kompetentnie napisana relacja z kampanii w Birmie, zawiera rozkazy bitewne dla odpowiednich korpusów.

Nie jest to szczegółowa historia, brakuje głębi w analizie taktycznej, rozczarowujące mapy, liczne błędy w nazwach miejsc i rozkazach bitew, skąpe przypisy i bibliografia, oparte na ograniczonych źródłach wtórnych.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

End Game Burma 1945: Slim's Masterstroke at Meiktila

Zawartość książki:

Kiedy omawia się kampanię birmańską, najczęściej myśli się o przełomowych bitwach pod Imphal i Kohimą. Jednak generał Bill Slims odważnym, ale ryzykownym planem oskrzydlenia Japończyków na Irrawaddy w Mandalay zasługuje na znacznie większe uznanie.

Po wycofaniu się Japończyków, 14 Armia Slimsa (z dwoma korpusami XXXIII i IV) zaryzykowała karkołomną przeprawę przez potężną Irawadi pod Mandalay, której przeciwstawiła się główna armia japońska. Aby tego uniknąć, zdecydowano się podzielić 14 Armię i wysłać IV Korpus na żmudny 300 milowy marsz w celu zajęcia miasta Meiktila, 85 mil na południe, ważnego węzła kolejowego i drogowego oraz głównej japońskiej bazy administracyjnej.

Pełna tajemnica była niezbędna, ponieważ gdyby Japończycy zdali sobie sprawę, że mają do czynienia tylko z jednym korpusem, a nie dwoma, mogliby skutecznie kontratakować.

W tej szczegółowej analizie tego kluczowego manewru autor opisuje plan, ryzyko, działania, pozornie niemożliwe do przezwyciężenia problemy logistyczne oraz wysiłki mające na celu utrzymanie amerykańskiego wsparcia lotniczego (za które Mountbatten był w dużej mierze odpowiedzialny).