Ocena:
Książka stanowi akademicką analizę subkultury emo, skupiając się na tym, jak fani wpłynęli na jej ewolucję i odbiór. Omawia kluczowe zespoły, takie jak My Chemical Romance, Fall Out Boy i Panic! At the Disco, badając jednocześnie takie tematy jak gatekeeping, męskość i mizoginia. Chociaż z powodzeniem przedstawia naukową perspektywę na pozornie trywialny temat, niektórzy czytelnicy uznają jego części za suche i pozbawione głębi.
Zalety:⬤ Wciągająca akademicka analiza subkultury emo
⬤ rygorystyczna eksploracja wpływu fanów
⬤ obejmuje istotne tematy, takie jak męskość i mizoginia
⬤ przyjemna dla fanów zespołów emo z początku i połowy 2000 roku.
⬤ Czasami może być sucha, nawet jak na standardy akademickie
⬤ brakuje dogłębnej eksploracji w niektórych sekcjach
⬤ stosunkowo krótka treść (około 150 stron przed odniesieniami).
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Emo: How Fans Defined a Subculture
Dla wielu słowo „emo” kojarzy się z rozwydrzonymi nastolatkami, kudłatymi czarnymi fryzurami i obcisłymi dżinsami. Popularne zjawisko muzyczne na początku XXI wieku, emo jest skrótem od „emotional hardcore” i odnosi się zarówno do gatunku muzycznego, jak i sceny młodzieżowej znanej ze swojego androgynicznego stylu.
Judith May Fathallah wykracza poza stereotypy i piętno społeczne, aby zbadać, w jaki sposób fandom internetowy ukształtował definicję emo, co ma znaczące implikacje zarówno dla milenijnych konstrukcji płci, jak i dla współczesnych studiów nad fanami. Najpierw przedstawiając debatę na temat tego, czym jest emo, Fathallah przeprowadza superfanów i nowicjuszy przez kulturę otaczającą główne zespoły gatunku, w tym świętą trójcę emo: My Chemical Romance, Fall Out Boy i Panic At the Disco. Następnie analizuje główny sposób uczestnictwa fanów w subkulturze emo - społeczności internetowe, takie jak LiveJournal, Tumblr, MySpace i strony internetowe zespołów.
Przyglądając się polityce płci, która zdominowała te przestrzenie, odkrywa subkulturę, która jednocześnie definiuje się poprzez swoją wrażliwość i opór wobec tradycyjnych form męskości, a jednocześnie bezwzględnie egzekwuje homofobiczne i seksistowskie standardy. Fathallah pokazuje kluczową rolę fandomu w definiowaniu emo jako koncepcji i gatunku po 2001 roku, z wnikliwym wglądem w jego implikacje dla konstrukcji płci w muzyce popularnej.