Emblematy postępowania

Opinie czytelników

Recenzje odzwierciedlają styl narracji Donalda Windhama i jego spojrzenie na dorastanie w Atlancie, uchwycenie istoty zanikającej prestiżowej rodziny w zmieniających się czasach. Książka porusza tematy nostalgii, osobistej historii i transformacji dzielnic Atlanty.

Windham zapewnia autentyczny obraz Atlanty z połowy XX wieku, oferuje unikalny punkt widzenia w porównaniu z innymi pracami i wywołuje silne poczucie nostalgii za minioną epoką. Jego pisarstwo obejmuje osobiste historie rodzinne i kontekst historyczny, dzięki czemu narracja jest zrozumiała i wciągająca.

Książka nie jest autobiografią, co może sprawić, że niektórzy czytelnicy poczują, że brakuje im bardziej osobistych spostrzeżeń. Niektórzy mogą uznać, że skupienie się na zanikającej rodzinie i zmieniającej się Atlancie jest mniej atrakcyjne, jeśli wolą bardziej współczesne narracje.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Emblems of Conduct

Zawartość książki:

Emblems of Conduct to proste, poruszające wspomnienia powieściopisarza Donalda Windhama z czasów depresji w Atlancie.

Kiedy autor miał sześć lat, jego ojciec opuścił jego, brata i matkę. Wspomnienia Windhama kontrastują emocjonalną pogodę dzieciństwa ze wspomnieniem oddanej matki walczącej samotnie o utrzymanie rodzinnej harmonii w obliczu narastających zawirowań finansowych.

Windham elokwentnie relacjonuje często idylliczny czas, w którym jego rodzina mieszkała w wiktoriańskim domu dziadków na historycznej Peachtree Street. W tle tych wspomnień znajdują się wspomnienia Windhama z takich prób, jak utrata rodzinnego „miejsca zamieszkania” i przeprowadzka do nowo wybudowanego projektu mieszkaniowego Techwood Homes.

W miarę jak Windham uświadamia sobie ograniczenia nałożone na niego przez życie, nie chce dłużej akceptować oczekiwanej kariery w firmie Coca-Cola, gdzie zaczął pracować przy produkcji beczek. Zachęcony nowo odkrytymi przyjaźniami, weekendowymi wycieczkami i zamiłowaniem do książek, Windham coraz bardziej tęskni za światem poza Atlantą. W końcu, w wieku dziewiętnastu lat, wyjeżdża do Nowego Jorku, zamierzając nigdy nie wracać.

Chwalona przez Georgesa Simenona jako „arcydzieło”, opowieść Windhama jest jednocześnie portretem minionej epoki w Atlancie i poruszającym stwierdzeniem o fizycznej i duchowej potrzebie młodzieży do podejmowania ryzyka.