Elementarz radzenia sobie z negatywną reakcją terapeutyczną

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

A Primer of Handling the Negative Therapeutic Reaction

Zawartość książki:

W negatywnej reakcji terapeutycznej postęp leczenia wyzwala u pacjenta szczególną destrukcyjną dynamikę. Początkowo terapeuci uważali, że jest to wynikiem patologii pacjenta, ale współcześni klinicyści uznają, że terapeuta może w znacznym stopniu przyczynić się do tego procesu.

Klinicyści relacji z obiektem postrzegają jednostkę jako istotę społeczną, która rozwija się w relacji z innymi, których jednostka internalizuje jako dobre i złe obiekty. Jeffrey Seinfeld bada, w jaki sposób wewnętrzna sabotująca jaźń jest identyfikowana z odrzucającym obiektem. Ta jaźń jest rezerwuarem wspomnień o tym, jak pierwotni opiekunowie odrzucili potrzeby dziecka, a pacjent oczekuje teraz, że świat ją odrzuci i rozczaruje.

Jeśli pacjenci doświadczają terapeuty jako życzliwej lub troskliwej osoby, mogą czuć, że są wabieni w zależność i późniejsze rozczarowanie.

Paradoksalnie, jeśli pacjenci czują się przywiązani do terapeuty, to samo przywiązanie jest postrzegane jako zagrażająca zależność, którą należy zniszczyć. Relacja, która mogłaby ostatecznie wzmocnić osobowość, zostaje odrzucona, a zamiast tego pojawia się negatywna reakcja na terapeutę i proces terapeutyczny.

Jeffrey Seinfeld pokazuje, że aby pacjenci mogli się wyleczyć, muszą oddzielić się od wewnętrznych złych obiektów. Często odbywa się to za pomocą agresji wobec terapeuty, który musi być w stanie wytrzymać intensywną wrogość, wściekłość i nadużycia ze strony pacjenta. Tylko poprzez przetrwanie tej agresji w negatywnej reakcji terapeutycznej terapeuta może pozwolić pacjentowi na integrację dobrych i złych obiektów w przeniesieniu.

Terapeuta może ostatecznie służyć jako pomost w integracji podzielonych dobrych i złych jaźni i obiektów. Poprzez historie przypadków Seinfeld ilustruje swój sposób wchodzenia w wewnętrzny świat pacjenta. Pomagając pacjentom zrozumieć przeniesienie ich wewnętrznych obiektów, zaczynają rozumieć własne doświadczenie siebie i innych, co prowadzi do zmiany charakteru.