Elegia dla zepsutej maszyny: Wiersze

Opinie czytelników

Ogólnie rzecz biorąc, „Elegy for a Broken Machine” Patricka Phillipsa to bardzo chwalony zbiór poezji, który wywołuje silne emocjonalne reakcje czytelników. Kolekcja jest znana z pięknego języka, głębokiej refleksji nad osobistymi tematami, takimi jak strata, oraz przystępnego stylu. Jednak spotkał się również z krytyką za postrzeganą wąską perspektywę, szczególnie dotyczącą rasy i tożsamości.

⬤ Pięknie wykonane wiersze, które rezonują na poziomie osobistym.
⬤ Silne emocjonalne tematy, szczególnie związane ze śmiercią i stratą.
⬤ Przystępny styl pisania, który przemawia nawet do osób nie będących fanami poezji.
⬤ Angażujący język i autentyczna eksploracja złożonych uczuć.
⬤ Autor jest wysoko ceniony i został dobrze przyjęty na odczytach.

⬤ Krytyka za wąskie horyzonty i nieuwzględnianie różnorodnych perspektyw.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że jest zbyt skoncentrowana na doświadczeniach białego mężczyzny i brakuje jej szerszej reprezentacji.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Elegy for a Broken Machine: Poems

Zawartość książki:

Teraz w miękkiej oprawie, ten oszałamiający zbiór elegii - finalista National Book Award - jest świadkiem małych piękności i nieuniknionych strat naszego przemijającego życia. Elegy for a Broken Machine to lament syna za ojcem.

Zabiera nas ze świetlistego świata dzieciństwa do fluorescencyjnego blasku sal operacyjnych i oddziałów rekonwalescencji oraz do zmierzchu życia tych, którzy muszą iść dalej. W jednym z wierszy Phillips obserwuje, jak jego synowie bawią się w „Mercy”, tak jak on bawił się ze swoim bratem: ręce splecione, silniejszy popycha drugiego do tyłu, aż chrząka o litość, „gra, w którą graliśmy // tak wiele razy / w końcu nauczyłem moich synów, // nie wiedząc, co to jest, / dopóki nie było za późno, zrobiłem”.

Phillips dokumentuje niedoceniane radości wieku średniego, zdrady ludzkiego ciała i uświadamia sobie, że gdy tłum duchów rośnie, my zajmujemy nasze miejsca, następni w kolejce. Rezultatem jest XXI-wieczne memento mori, stworzone nie tylko ze straty, ale także z uwielbienia i zaciekłej miłości do świata w całej jego zrujnowanej okazałości.