Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzenci chwalą powieść za wciągającą narrację, doskonałą prozę i umiejętność autora do tworzenia żywego świata wypełnionego historyczną i emocjonalną głębią. Czytelnicy uważają, że rytm opowieści jest porywający i gorąco ją polecają, zwracając uwagę na jej potencjał do filmowej interpretacji. Jednak niektórzy krytycy wspominają, że może być zbyt filmowy i nie wykorzystywać wyjątkowych możliwości estetyki literackiej.
Zalety:Wciągająca narracja, doskonała proza, silny rozwój postaci, szybka i trzymająca w napięciu historia, głęboka eksploracja historii i emocji, gorąco polecana przez wielu czytelników.
Wady:Niektórzy uważają, że jest zbyt filmowy, nie wykorzystuje w pełni estetyki literackiej, a niektórzy sugerują, że może nie w pełni wykorzystywać wszystkie możliwości literackie.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Zawartość książki:
El a o del desierto to historia jednego roku z życia Marii Valdes Neylan, opowiedziana przez nią samą, gdzieś z Irlandii lub Anglii. Powieść opowiada o (dosłownym) rozpadzie miasta (Buenos Aires), narodu (Argentyna) i historii życia (historia Marii).
Czynnikiem sprawczym tego rozpadu jest Dzicz (la intemperie). Ale czym właściwie jest Dzicz? Powieść nie podaje żadnej definicji ani wyjaśnienia jej natury. Nie wiemy, czy jest to zjawisko naturalne czy nadprzyrodzone.
Nie wiemy, czy jest czującym zjawiskiem, narzędziem ożywionym przez zły projekt, czy po prostu bezosobową siłą.
Co więcej, nikt nie jest świadkiem działania Dzikiej Przestrzeni. Odnotowywane są jedynie jej skutki: stopniowa (ale szybko postępująca) degradacja i znikanie budynków, ulic, wszelkich śladów ludzkiej pracy czy zamieszkiwania oraz zastępowanie ich przez naturę (z pewnością nie Matkę Naturę) wymykającą się spod kontroli.
Z powodu Dzikiej Puszczy miasto znika, a Pustynia odzyskuje to, co zawsze do niej należało. Ta powieść Pedro Mairala (Buenos Aires, 1970) jest genialnym tour de force. Z jednej strony oddaje ducha czasów Argentyny po 2001 roku, przed Kirchnerem.
Ale, jak to bywa w fikcjach Kafki (lub w każdym dziele literackim godnym tego miana), Mairal przenosi alegorię daleko poza zwykły dokument teraźniejszości. Na tych stronach czytelnik znajdzie historię, która jest jednocześnie znajoma i nieskończenie dziwna, widoki i dźwięki codziennego życia Buenos Aires, ale także specyficzny smak koszmaru. Powieść jest również sui generis archiwum historycznych, kulturowych i literackich doświadczeń Argentyny (jej wydarzenia i postacie, a także założycielskie tropy i obsesje są tam wszystkie).
Susan Hallstead i Juan Pablo Dabove wyczerpująco opatrzyli powieść przypisami, aby umożliwić czytelnikowi dostęp do niezliczonych aluzji i znaczeń zawartych w powieści. Jednak pomimo totalizujących ambicji Mairala, El a o del desierto nigdy nie przestaje być bardzo czytelną powieścią, która jest w stanie poruszyć nas wraz z perypetiami indywidualnego losu Mar a.
Wprowadzenie (również autorstwa Hallsteada i Dabove'a) umiejscawia Mairala w jego historycznym i literackim kontekście i daje liczne wskazówki do pełnego zrozumienia (i czerpania przyjemności) z tej powieści, jednej z najlepszych w najnowszej narracji argentyńskiej.
