Egipt 1801: Koniec wschodniego imperium Napoleona

Opinie czytelników

Książka „Egipt 1801: The End of Napoleon's Eastern Empire” Stuarta Reida stanowi wnikliwą eksplorację brytyjskiej kampanii wojskowej mającej na celu usunięcie sił Napoleona z Egiptu. Choć jest to bardzo pouczająca i wartościowa historycznie książka, to jednak w porównaniu z innymi historycznymi narracjami brakuje w niej wciągającego języka.

Książka oferuje fascynujące i często pomijane spojrzenie na kluczowy okres historii napoleońskiej, głównie z brytyjskiego punktu widzenia. Jest dobrze zbadana, pouczająca i służy jako cenne źródło dla historyków wojskowości, podkreślając wpływ rewolucji napoleońskiej na działania wojenne.

Styl pisania jest opisywany jako pozbawiony angażujących cech narracyjnych, przez co jest mniej wciągający niż inne prace historyczne. Czytelnicy szukający ekscytującej fabuły i rozwoju postaci mogą uznać ją za rozczarowującą.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Egypt 1801: The End of Napoleon's Eastern Empire

Zawartość książki:

Za pierwszy medal kampanijny przyznany brytyjskim żołnierzom uważa się ten, który otrzymali ci, którzy walczyli pod Waterloo w 1815 roku, ale półtorej dekady wcześniej grupa regimentów otrzymała wyjątkową odznakę - figurę Sfinksa - za służbę w Egipcie w 1801 roku.

Było to odpowiednie wyróżnienie, ponieważ udana kampania była niezwykła, toczona z dala od domu przez brytyjską armię, która do tej pory nie wyróżniła się w bitwie przeciwko rewolucyjnej Francji, a ponadto miała najgłębsze konsekwencje w nadchodzących wojnach napoleońskich.

W 1798 r. francuska ekspedycja dowodzona przez pewnego generała Bonaparte miała na celu nie tylko zajęcie Egiptu i umocnienie francuskich wpływów w basenie Morza Śródziemnego, ale także otwarcie bezpośredniej drogi do Indii i stworzenie okazji do zniszczenia Kompanii Wschodnioindyjskiej i śmiertelnego osłabienia Wielkiej Brytanii.

W rezultacie generał Bonaparte powrócił do Francji, by dokonać zamachu stanu, w wyniku którego został cesarzem Francuzów, ale porzucił swoją armię, która pozostała pod kontrolą Egiptu, nadal stanowiąc potencjalne zagrożenie dla Kompanii Wschodnioindyjskiej, aż w 1801 r. wylądowała duża, ale raczej niejednorodna armia brytyjska dowodzona przez Sir Ralpha Abercrombiego i w serii ciężkich bitew całkowicie pokonała Francuzów.

Kampania ta nie tylko ugruntowała dotychczas dość wątpliwą reputację armii brytyjskiej i pomogła zabezpieczyć Indie, ale jej zdobycie w drodze na Maltę zapewniło Wielkiej Brytanii bazę, która umożliwiła jej dominację nad Morzem Śródziemnym przez następne półtora wieku.

Ta mało zrozumiała, ale niezwykle ważna kampania w końcu otrzymuje traktowanie, na jakie zasługuje, w rękach znanego historyka Stuarta Reida.