Efekt Abu Ghraib

Opinie czytelników

Książka „Efekt Abu Ghraib” oferuje unikalne i pouczające spojrzenie na niesławne zdjęcia z Abu Ghraib przez pryzmat historii sztuki. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jej głębię i wnikliwą analizę, inni uważają, że nie spełnia ona ich oczekiwań dotyczących narracji przywódczych związanych z incydentami w Iraku.

Książka zapewnia błyskotliwą analizę zdjęć z Abu Ghraib w kontekście historii sztuki, oferując wyrafinowaną perspektywę, która wykracza poza tradycyjną analizę polityczną. Przyczyniła się do popularnego dyskursu i przedstawia przemyślany sposób rozumienia niepokojących obrazów.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że książka nie spełniła ich konkretnych potrzeb, zwłaszcza tych, którzy szukali narracji związanych z przywództwem podczas incydentów w Abu Ghraib. Uznali oni, że książka nie porusza kwestii kontekstu historycznego bezpośrednio związanego z przywództwem.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Abu Ghraib Effect

Zawartość książki:

Zdjęcia przedstawiające tortury w więzieniu Abu Ghraib wzbudziły ogólnoświatowe potępienie - a może wzbudziły? Badania opinii publicznej wykazały, że większość obywateli Stanów Zjednoczonych nie była poruszona tymi zdjęciami. Jednym z powodów tego względnego braku publicznego oburzenia może być natura samych zdjęć z Abu Ghraib i to, co Stephen F. Eisenman nazywa „efektem Abu Ghraib”. Jak twierdzi Eisenman, pokazując więźniów angażujących się w akty seksualne, zdjęcia te sprawiają, że mężczyźni wyglądają jak entuzjastyczni uczestnicy własnych przesłuchań i tortur. Co więcej, sceny te powtarzają starożytny stereotyp: „formułę patosu”, w której ofiary wojny są pokazywane z zadowoleniem z własnej kary.

W tej niezwykle oryginalnej analizie Eisenman pokazuje formułę patosu na zdjęciach z Abu Ghraib i opisuje jej długą historię, badając pojawienie się tego motywu w cesarskiej sztuce greckiej i rzymskiej, w rzeźbie i malarstwie Michała Anioła oraz w barokowych obrazach świętych i męczenników. Autor opisuje również równie długą historię artystycznego protestu przeciwko formule autorstwa tak różnych artystów, jak William Hogarth, Francisco Goya, Pablo Picasso, Ben Shahn i Leon Golub.

Efekt Abu Ghraib ujawnia, w jaki sposób formuła patosu stępiła reakcje opinii publicznej na obrazy tortur, a także wzywa do skuteczniejszego wykorzystania obrazów politycznych w walce z tak zwaną „wojną z terroryzmem”.

„Koncepcje i pytania Eisenmana stanowią ambitny dyskurs na temat polityki i sztuki”. -- A rt in America.

„Ten błyskotliwie uargumentowany tom powinien zostać przeczytany przez wszystkich historyków sztuki” - Art Book.

” Efekt Abu Ghraib... przemierza rewolucyjny teren, obnażając funkcję artystycznej metafory w usprawiedliwianiu imperialistycznej władzy”. -- M edia-Culture Review.