Echo and Narcissus: Echolocating the Spectator in the Age of Audience Research
Książka Echo i Narcyz: Echolokalizacja widza w epoce badań nad publicznością powstała w odpowiedzi na niedawną zmianę punktu ciężkości w badaniach nad kinem.
Podczas gdy lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte charakteryzowały się coraz bardziej złożonymi teoriami widowni, ostatnie dwie dekady były świadkami zwrotu w kierunku etnograficznych badań nad odbiorem filmów. Jednak ten długo oczekiwany zwrot w stronę empirycznego widza nie zaowocował prawdziwie szerszym zakresem analizy.
Raczej, zbyt pochopnie, odesłał widza, tekstowo skonstruowaną pozycję oglądania, w zapomnienie, dzięki postrzeganemu hegemonicznemu i totalizującemu założeniu tej koncepcji. Echo i Narcyz interweniuje w ten stan rzeczy, argumentując za produktywnym powiązaniem między teoriami widowiskowości a modnymi obecnie badaniami publiczności. Petek utrzymuje, że świadome mapowanie współczesnych (i przeszłych) praktyk oglądania filmów nadal wymaga modelu widza i oferuje taki model poprzez ponowne odczytanie opowieści Owidiusza o Echo i Narcyzie.
Pokazuje, że centralna rola mitu w tradycyjnych teoriach widowiskowości nie została jeszcze odpowiednio odzwierciedlona. Jej krytyczna rekonstrukcja mitu Owidiusza dostarcza zrewidowanego modelu widza - takiego, który ma dyskursywny dostęp do wszystkich rodzajów kina, a jednocześnie jest wystarczająco elastyczny, aby pomieścić szereg reakcji widzów i ich różnorodność kulturową.