Easel to Edifice: Przecięcia w zasadach i praktyce C.R. Mackintosha i Henry'ego van de Velde

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Easel to Edifice: Intersections in the Principles and Practice of C.R. Mackintosh and Henry van de Velde

Zawartość książki:

Mistrzów Charlesa Rennie Mackintosha i Henry'ego van de Velde łączyła wspólna cecha, rzadko spotykana wśród kreatywnych postaci, które odegrały główne role w tym ruchu projektowym przełomu wieków. Obaj rozpoczęli swoją karierę z myślą o tworzeniu sztuki sztalugowej, ale ostatecznie przekierowali swoją energię do przede wszystkim funkcjonalnych dziedzin architektury i sztuki użytkowej. Ta zmiana zawodowa jest szczególnie godna uwagi, biorąc pod uwagę kontrasty między szkockim Mackintoshem a belgijskim van de Velde, w osobowości, uwarunkowaniach kulturowych i samej naturze ich twórczości secesyjnej.

Można wskazać na inne podobieństwa między tymi dwoma innowatorami. Po pierwsze, choć obaj najbardziej lubili żmudną precyzję rękodzieła, obaj byli jednocześnie zainteresowani korzyściami płynącymi z produkcji przemysłowej, szybkością, dużą objętością i jednolitością produktu, a ich wspólny pociąg do produkcji przemysłowej był pielęgnowany przez odpowiednie środowiska, w których spędzili młode lata. W połowie XIX wieku rodzinne Glasgow Mackintosha zyskało światową sławę dzięki swojemu sektorowi stoczniowemu, co było możliwe głównie dzięki postępowi technicznemu dokonanemu w fabrykach otaczających miasto. Belgia z kolei odcisnęła swoje przemysłowe piętno na kontynencie europejskim dzięki produkcji szybkich pociągów. Van de Velde, choć wychowany w Antwerpii, mekce ręcznie wytwarzanych tekstyliów, wykorzystał jednak zalety swojej brukselskiej firmy projektowej, jakie oferowało belgijskie wyrafinowanie przemysłowe.

Z drugiej strony, obaj mistrzowie znaleźli większe uznanie dla swoich przełomowych wysiłków na obcej ziemi niż w swoich ojczystych krajach. Mackintosh, we współpracy z Margaret Macdonald, rozkwitł w Wiedniu, gdzie szkockie pokoje pary, prezentowane na ósmej wystawie Secesji (1902), wywołały ekscytację zarówno w kręgach publicznych, jak i krytycznych. Kontynentalne sukcesy Van de Velde były bardziej rozległe. W 1896 roku jego wnętrza odegrały znaczącą rolę w Maison Art Nouveau Siegfrieda Binga, podczas gdy w pierwszej dekadzie XX wieku otrzymał wiele zleceń komercyjnych w Berlinie. Szacunek wywołany imponującymi wnętrzami, które zrealizował w tej metropolii, zaowocował dyrekcją Weimar Kunstgewerbeschule, a w 1908 roku zaproszeniem do DeutscherWerkbund.

Pozostaje jednak jedno rozejście się dróg w trajektoriach kariery Mackintosha i van de Velde, rozbieżność związana z pojawieniem się kobiet jako kreatywnych sił w projektowaniu. Łączenie umiejętności przez Mackintosha i Macdonalda przy realizacji dużych zleceń, w połączeniu ze swobodą, jaką dała im Catherine Cranston przy wyposażaniu swoich herbaciarni w Glasgow, nie znajduje odpowiednika na ścieżce zawodowej van de Velde. Znaczący wpływ stylistycznego osądu kobiet na dzisiejszy kosmos designu zawdzięczamy w dużej mierze tym Szkotkom.