Dzikie stworzenie

Oryginalny tytuł:

Wild Creature

Zawartość książki:

Joan Margarit jest jednym z najważniejszych współczesnych pisarzy hiszpańskich. Urodził się w 1938 roku, pracował jako architekt i początkowo publikował swoje prace w języku hiszpańskim, ale przez ostatnie cztery dekady stał się znany ze swojego mistrzostwa w języku katalońskim i jest obecnie prawdopodobnie najbardziej uznanym współczesnym poetą w Hiszpanii. Melancholia i szczerość jego poezji wskazują na pokrewieństwo z Thomasem Hardym, którego twórczość przetłumaczył. Otrzymał zarówno Nagrodę Cervantesa 2019, najwyższe wyróżnienie literackie w świecie hiszpańskojęzycznym, jak i Nagrodę Reina Sofa za poezję iberoamerykańską 2019, najważniejszą nagrodę poetycką w Hiszpanii, Portugalii i Ameryce Łacińskiej. W chwalonym Tugs in the Fog: Selected Poems (Bloodaxe Books, 2006) Joan Margarit przywołał hiszpańską wojnę domową i jej następstwa, surowość życia w Barcelonie pod rządami Franco oraz żal po śmierci ukochanej niepełnosprawnej córki, przypominając nam, że to nie śmierć musimy zrozumieć, ale życie. Pięć z jego późniejszych zbiorów zostało przetłumaczonych przez Annę Crowe i opublikowanych przez Bloodaxe w dwóch kompilacjach, Strangely Happy (2011) i Love Is a Place (2016). Wild Creature łączy wiersze z jego dwóch ostatnich zbiorów, Un hivern fascinant (Niesamowita zima, 2017) i Animal de bosc (Dzikie stworzenie, 2020). Dwie książki, które składają się na tę nową kolekcję w języku angielskim, pokazują nam poetę piszącego pod koniec swojego życia i stawiającego czoła zbliżającej się śmierci z odwagą, pokorą, a nawet humorem.

Konfrontacja ze stratą jest jednym z nieprzemijających tematów Margarita, a wiele z tych wierszy właśnie to robi, ale - kontynuując temat jego poprzedniego zbioru, Love Is a Place - jest jeszcze więcej, które celebrują miłość i codzienność, a on przypomina nam, że nad miłością trzeba pracować. Są to wiersze, które powstają naturalnie z badanego życia i chociaż nie oszczędza siebie ani szaleństwa naszych czasów, jest wielka czułość w sposobie, w jaki sięga po życie, miłość i ból przeszłości. Margarit, samotnik, składa hołd innym pisarzom i artystom tego pokroju, wiejskiej biedzie swojego dzieciństwa i dzikiemu stworzeniu głęboko w każdym z nas, które ignorujemy na własne ryzyko. Uwielbiam te wiersze z wielu powodów. Kiedy po raz pierwszy przeczytałem Joan Margarit, usłyszałem potężny, charakterystyczny głos, ducha wielkiej wolności i energii, człowieczeństwa, psoty i głębi. W tych nagich, subtelnych, przejrzystych wierszach zaskoczenie i mądrość często znajdują się tuż obok siebie... Każdy z wierszy Margarita jest swoją własną istotą, jak żywe stworzenie z własnym kształtem ciała i głosem, własnym oddechem i biciem serca. Jego wiersze żyją i oddychają w swoim naturalnym środowisku. Są eleganckie i zgrabne. A czasami wydają się niemal podsłuchane, jakby śpiewały głosem, którego umysł używa, gdy rozmawia z samym sobą lub z bliską osobą.

Jest to dość powszechna mowa i jest też genialna, zmysłowo piękna (ale nie zbyt piękna) i z prawdziwym, po prostu przemyślanym uczuciem. - Sharon Olds (na Love Is a Place)