Dziewczyna z płynną rtęcią

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Liquid Mercury Girl

Zawartość książki:

Wiersze w zadziornym i odważnym Liquid Mercury Girl Marianne Broyles wychodzą naprzeciw wyzwaniom naszego zepsutego świata. Z elegancją, wdziękiem i niezachwianym poetyckim spojrzeniem, Broyles medytuje nad większymi kwestiami miłości i straty, śmierci i życia, jednocześnie poświęcając czas na zauważenie trylu pieśni grzywacza. Na przemian dowcipne i zaskakujące, liryczne i rozdzierające serce, są to wiersze, które zatrzymują, zmuszają czytelnika do zatrzymania się i zwrócenia uwagi. Liquid Mercury Girl to balsam na te czasy, uzdrawiający dar, który pozwala nam rozpoznać, że pęknięcia w naszym świecie i w nas samych są ranami, które można i trzeba leczyć z uwagą, cierpliwością i miłością. To ważna, niezbędna praca - wezwanie do troski o innych i nas samych, zanim będzie za późno. --Stacey Lynn Brown, autorka książki "The Shallows".

Piękny zbiór Marianne Broyle Liquid Mercury Girl koncentruje się wokół miłości, która zarówno wyzwala, jak i boli, oferując imperatyw miłości, zawsze, pomimo bólu, który może przynieść, jest też nadzieja. Wiersze te oświetlają zmagania z chorobą psychiczną i traumą z perspektywy opiekuna, ze współczuciem i empatią.

Zagłębiają się w głębię dziewczęcych wspomnień, takich jak pierwszy pocałunek i letni obóz, z dowcipem i głębszym zrozumieniem prób, które uczyniły mówcę tym, kim jest, mądrą i kochającą kobietą, która jest silniejsza dzięki bólowi, który przeżyła. Wiersze te zręcznie łączą smutek i radość, błagając nas: Kochaj teraz, kochaj teraz, kochaj teraz - Jenn Givhan, autorka Rosa's Einstein.

W książce Marianne Broyles Liquid Mercury Girl uczymy się kochać w samotności, przewracamy strony Biblii i zamiast nich odnajdujemy naszych ojców, widzimy twarze naszych przodków w zmartwionej twarzy naszej matki, "próbującej wznieść się jak hiacynt w naszych gardłach".) Jest to piękny zbiór, w którym głos tęskni, śpiewa i opłakuje w sposób, w jaki robi się to, gdy żyje się wystarczająco długo, aby poznać zarówno pasję, jak i śmierć. Broyles mówi nam, że "chciała, żeby bolało ją tak bardzo, jak mnie bolało/bo wiedziała, że mnie zostawi, zostawi nas, bardzo szybko, prawdopodobnie przed pierwszym silnym mrozem w Connecticut". Język Broyles tnie nas głęboko, aż do kości. Ale to właśnie tam, gdzie żyją jej wiersze, jesteśmy w stanie zobaczyć siebie i nasze bolesne, ludzkie życie takimi, jakimi są.

Piękne. --Erika T. Wurth, autorka You Who Enter Here