Enactment in Psychoanalysis: Frenis Zero Press
Książka, dedykowana pamięci Lewisa Arona i Jeremy'ego Safrana, bada temat enactment w odniesieniu do granic w psychoanalizie, odnosząc się do szeregu punktów widzenia, które prowadzą do wielu kluczowych obszarów. W swojej przedmowie Galit Atlas pisze, że enactment stał się szeroko stosowanym terminem we współczesnej psychoanalizie we wszystkich szkołach, terminem, który mówi o wyjątkowym sposobie, w jaki analityk jest afektywnie wciągany i odkrywa siebie jako uczestnika relacyjnej matrycy pacjenta w sposób, którego analityk nie przewidział i może nie rozpoznać aż do później. Co więcej, analizuje koncepcję "generatywnej enaktacji", sugerując, że enaktacje w diadach analitycznych są nie tylko restrykcyjne i powtarzalne, z korzyścią terapeutyczną wynikającą z ich rozwiązania, ale że same enaktacje mogą być również generatywne i stymulujące wzrost. Giuseppe Leo, jeden z redaktorów książki, analizuje koncepcję enactment z następujących punktów widzenia: intra-psychicznego, inter-psychicznego, intra-dyscyplinarnego, inter-dyscyplinarnego, inter-kulturowego i trans-pokoleniowego. Rozdział Jeremy'ego Safrana i Jessiki Kraus dotyczy zerwania sojuszu, impasów i przeniesienia-przeciwprzeniesienia, które są nieuniknione w terapii.
Ponieważ rosnąca liczba dowodów sugeruje, że naprawianie rozłamów w sojuszu jest związane z pozytywnymi wynikami, autorzy promują rozwój metod szkoleniowych w celu zwiększenia zdolności terapeutów do wykrywania i konstruktywnej pracy z rozłamami sojuszu i negatywnym procesem terapeutycznym. W swoim rozdziale Jay Greenberg podkreśla, że pomimo tego, iż podejście relacyjne otwiera możliwość dostosowania technik do indywidualnych analizantów, dzięki czemu łatwiej jest wynegocjować najlepszy sposób pracy w ramach każdej unikalnej diady analitycznej, wiele winiet klinicznych w najnowszej literaturze podkreśla podejmowanie ryzyka przez analityka, angażując pacjentów w bardzo osobisty sposób, który przełamuje tradycyjne ramy analityczne. Autor omawia różne implikacje tendencji analityków relacyjnych do podkreślania tego rodzaju interwencji oraz pytania dotyczące sposobu, w jaki może to wpłynąć na odbiór myślenia relacyjnego. Efrat Ginot w swoim rozdziale pokazuje, w jaki sposób, pomimo pozornej doświadczeniowej niezgodności między enaktami a empatią, neuronauka zaczęła określać procesy neuropsychologiczne, które podobnie kształtują i leżą u podstaw zarówno enaktów, jak i empatii terapeutycznej, oświetlając, jakie mechanizmy mają ze sobą wspólnego.
Wreszcie, Giuseppe Riefolo, drugi redaktor książki, sugeruje, że dialog analityczny rozwija się jako ciągły ruch zwany "procesem dysocjacyjnym", a proces ten jest ciągłą oscylacją między pozycjami obronnymi (represja) a pozycjami twórczymi. Dysocjacja, jako obrona, jest freudowską postawą teoretyczną, podczas gdy dysocjacja, jako możliwość nowych i kreatywnych rozwiązań, jest teorią pochodzącą od Janet i została przyjęta, zwłaszcza przez psychoanalizę relacyjną i intersubiektywną. Analityk musi szanować dysocjacje obronne pacjenta, ale jednocześnie musi być szczególnie ostrożny, aby wspierać potencjalne rozwiązania, nigdy wcześniej nie urzeczywistnione, które wyłaniają się jako nowe agregaty asocjacyjne wywodzące się z dysocjacji frustrującego lub traumatycznego doświadczenia, które proponuje nazwać "kreatywnymi dysocjacjami". Rozwiązania dysocjacyjne (obronne i kreatywne) nie są sekwencyjne, ale jednoczesne.
