Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Gentlemen Prefer Blondes” autorstwa Anity Loos to humorystyczna i satyryczna opowieść w stylu pamiętnika, przedstawiająca postać Lorelei Lee, klapsa, który otwarcie ściga bogatych mężczyzn. Podczas gdy wielu czytelników uznało ją za zabawną i dobrze napisaną, niektórzy wyrazili znudzenie i krytykę postrzeganej płytkości postaci oraz maniakalnego stylu pisania książki.
Zalety:Książka jest zabawna, zabawna i napisana w formie wciągającego pamiętnika. Czytelnicy docenili mocne charakterystyki i satyryczny portret Lorelei Lee. Książka pozostaje lekką i kapryśną lekturą, prezentującą humor, który rezonuje nawet prawie 100 lat po jej publikacji.
Wady:Niektórzy czytelnicy uznali styl pisania za maniakalny i trudny do polubienia, a krytyka postaci Lorelei Lee była postrzegana jako płytka lub bezmyślna. W kilku recenzjach zauważono, że książka wydawała się przestarzała lub pozbawiona głębi w porównaniu z jej filmową adaptacją.
(na podstawie 71 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Gentlemen Prefer Blondes
Zawartość książki:
Gentlemen Prefer Blondes: The Intimate Diary of a Professional Lady (1925) to powieść komediowa napisana przez amerykańską autorkę Anitę Loos. Historia opowiada głównie o eskapadach i romansach młodej blondynki w Nowym Jorku i Europie w latach dwudziestych. Jest to jedna z kilku powieści eksplorujących hedonistyczną epokę jazzu opublikowanych w tym roku, które stały się sławne - w tym Wielki Gatsby F. Scotta Fitzgeralda i Petardy Carla Van Vechtena.
Loos została zainspirowana do napisania powieści przez pewien incydent na pokładzie pociągu jadącego do Hollywood: "Pozwolono mi dźwigać ciężkie walizki ze stojaków, podczas gdy mężczyźni siedzieli i nie zauważali moich wysiłków", wspomina, a jednak, gdy innej młodej kobiecie "zdarzyło się upuścić powieść, którą czytała, kilku mężczyzn skoczyło, by ją odzyskać". Loos przypuszczała, że ta różnica w zachowaniu mężczyzn wynikała z faktu, że była brunetką, a druga kobieta była blondynką. Tworząc powieść, Loos czerpał ze wspomnień o zazdrosnym obserwowaniu "dowcipnych" blondynek, takich jak showmanki z Ziegfeld Follies, które zmieniły intelektualistę H. L. Menckena w zakochanego prostaka. Mencken, bliski przyjaciel, którego Loos pociągał seksualnie, mimo to cieszył się satyrycznym dziełem i zapewnił jego publikację.
Pierwotnie opublikowana jako seria krótkich szkiców znanych jako "historie Lorelei" w magazynie Harper's Bazaar, praca została opublikowana w formie książki przez Boni & Liveright w 1925 roku. Książka Loosa, choć odrzucona przez krytyków jako "zbyt lekka w fakturze, by być bardzo trwałą", okazała się niekwestionowanym bestsellerem, stając się drugim najlepiej sprzedającym się tytułem w 1926 roku i została wydrukowana na całym świecie w ponad trzynastu różnych językach, w tym w języku chińskim. Do czasu śmierci Loosa w 1981 roku, dzieło zostało wydrukowane w ponad 85 wydaniach i zostało zaadaptowane na popularny komiks, niemą komedię z 1926 roku, musical na Broadwayu z 1949 roku oraz filmową adaptację tego ostatniego musicalu z 1953 roku. Książka zyskała uznanie wielu pisarzy, w tym Edith Wharton, która nazwała ją "wielką amerykańską powieścią".
Loos napisał dobrze przyjętą kontynuację, But Gentlemen Marry Brunettes, w 1927 roku. Kilka dekad później Loos została zapytana podczas wywiadu telewizyjnego w Londynie, czy zamierza napisać trzecią książkę. Żartobliwie odpowiedziała, że tytuł i temat trzeciej książki brzmiałby Gentlemen Prefer Gentlemen. Ta uwaga spowodowała nagłe zakończenie wywiadu. (wikipedia.org)
