Dystopias of Infamy: Insult and Collective Identity in Early Modern Spain
Obelgi, szyderstwa i obelgi słowne - często stosowane w celu potwierdzenia tożsamości społecznej obrażającego - są skazane na niepowodzenie, gdy język ten jest przywłaszczany i przyjmowany przez oczernianą grupę.
W takich okolicznościach oszczerstwa mogą zamiast tego wzmacniać zbiorową tożsamość tych, którzy są postrzegani jako zagrożenie dla wyidealizowanego społeczeństwa. W tym nowatorskim studium Irigoyen-Garcia bada, w jaki sposób dyskurs i praktyki zniewagi i niesławy kształtowały wyobraźnię kulturową, lęki i fantazje wczesnonowożytnej Hiszpanii.
Opierając się na szesnasto- i siedemnastowiecznych dziełach literackich, badaniach archiwalnych, literaturze religijnej i politycznej oraz dokumentach ikonograficznych, Dystopias of Infamy śledzi, w jaki sposób produkcja obelg nawiedza wyobraźnię władzy, wywołując ukryte lęki przed indywidualnym i zbiorowym oporem wobec subiektywizacji. Na szczególną uwagę zasługuje tendencja Cervantesa do parodiowania regulacyjnych fantazji na temat niesławy w całej jego twórczości, ośmieszając represyjne prawo ze względu na jego paradoksalny potencjał do wywoływania samego buntu, którego się obawia.