Discrete Quantum Mechanics
Po ćwierćwieczu odkryć, które wstrząsnęły fundamentami mechaniki klasycznej i elektrodynamiki, w 1926 roku opublikowano dwie prace mające na celu zapewnienie teoretycznej struktury wspierającej nowe kwantowe wyjaśnienia świata subatomowego. Mechanika macierzowa Heisenberga i mechanika falowa Schrodingera zapewniały kompatybilne, ale matematycznie odmienne sposoby ujednolicenia odkryć Plancka, Einsteina, Bohra i wielu innych.
Natychmiast rozpoczęły się wysiłki mające na celu udowodnienie równoważności tych dwóch struktur, których kulminacją był wydany w 1932 roku tom Johna von Neumanna Mathematical Foundations of Quantum Mechanics. Stanowi to trampolinę dla obecnych wysiłków. Rozpoczynamy od prezentacji minimalnego zestawu postulatów von Neumanna, wprowadzając jednocześnie język i notację ułatwiające późniejszą dyskusję obliczeń kwantowych opartych na skończenie wymiarowych przestrzeniach Hilberta.
Kolejne rozdziały poświęcone są dwustanowym układom kwantowym (ze spinem pół na pół jako głównym przykładem), splątaniu wielu układów dwustanowych, kwantowej teorii momentu pędu i kwantowym podejściom do mechaniki statystycznej. Ostatni rozdział zawiera przegląd zagadnień związanych z mechaniką kwantową w ciągłych nieskończenie wymiarowych przestrzeniach Hilberta.