Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Diplomacy and War at NATO: The Secretary General and Military Action After the Cold War
NATO jest sojuszem przekształconym. Pakt Północnoatlantycki, pierwotnie utworzony w celu przeciwstawienia się sowieckiej agresji, ewoluował w latach dziewięćdziesiątych XX wieku jako sojusz wojskowy o szerszej agendzie. Niezależnie od tego, czy chodzi o prowadzenie operacji bojowych na Bałkanach, czy też obronę Turcji przed zagrożeniem ze strony Iraku w 2003 roku, NATO nadal stawia czoła nowym wyzwaniom w zakresie bezpieczeństwa na kilku frontach.
Chociaż w wielu opracowaniach zajmowano się historyczną ewolucją NATO, zmianami koncepcyjnymi i działaniami wojskowymi, w żadnym z nich nie rozważano roli sekretarza generalnego w tej transformacji, który najczęściej postrzegany jest jako mało znaczący gracz działający w warunkach poważnych ograniczeń politycznych. W książce Diplomacy and War at NATO, Ryan C. Hendrickson analizuje czterech pierwszych sekretarzy generalnych po zakończeniu zimnej wojny i określa ich rolę w przesuwaniu Sojuszu w kierunku działań militarnych. Opierając się na wywiadach z byłymi ambasadorami NATO, przywódcami wojskowymi Sojuszu i wyższymi urzędnikami NATO, Hendrickson pokazuje, że przywódcy ci odegrali kluczowe role, gdy użyto siły militarnej i często odegrali kluczową rolę w promowaniu transatlantyckiego konsensusu.
Hendrickson koncentruje się na rzeczywistej dyplomacji w ramach NATO w sposób niespotykany w żadnym innym opracowaniu, przedstawiając wcześniej niepublikowane relacje z zamkniętych posiedzeń Rady Północnoatlantyckiej, aby pokazać, jak ci czterej przywódcy różnili się pod względem ich wpływu na sojusz, ale wszyscy byli kluczowymi graczami w wyjaśnianiu tego, jak i kiedy NATO użyło siły. Hendrickson analizuje rolę Manfreda Wornera w skłanianiu Sojuszu do podjęcia działań militarnych na Bałkanach; wpływ Willy'ego Claesa na kształtowanie polityki Sojuszu w odniesieniu do natowskiej kampanii bombardowań bośniackich Serbów w 1995 roku; rolę Javiera Solany w kształtowaniu politycznych i wojskowych agend podczas wojny w Jugosławii; oraz wysiłki George'a Robertsona na rzecz promowania konsensusu w kwestii irackiej, których kulminacją była decyzja NATO o zapewnieniu Turcji wojskowych środków obronnych. W każdym z tych przypadków Hendrickson pokazuje, że sekretarz generalny jest często głównym dyplomatą generującym współpracę w ramach NATO.
Ponieważ Sojusz rozszerzył swoje członkostwo i podjął nowe misje pokojowe, konfrontuje się obecnie z nowymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa międzynarodowego. Dyplomacja i wojna w NATO oferuje czytelnikom pełniejsze zrozumienie postzimnowojennej transformacji Sojuszu, a także zalecenia polityczne dotyczące poprawy napięć transatlantyckich.