Dwudziesta siódma litera alfabetu: Pamiętnik

Opinie czytelników

Pamiętnik Kim Adrian to przejmująca eksploracja burzliwego dzieciństwa naznaczonego chorobą psychiczną i uzależnieniem. Ukazuje walkę autorki o nadanie sensu jej chaotycznemu wychowaniu poprzez innowacyjną strukturę narracji, która odzwierciedla jej doświadczenia.

Elegancki i oszczędny język skutecznie oddaje rozpacz, zagubienie i tęsknotę. Niekonwencjonalna struktura odzwierciedla chaotyczną naturę życia autorki. Jest poruszająca i rzuca światło na ważne tematy, takie jak choroba psychiczna.

Narracja może być trudna do śledzenia i może wydawać się myląca. Treść jest smutna i może być przygnębiająca, przez co może być nieodpowiednia dla wrażliwych czytelników.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Twenty-Seventh Letter of the Alphabet: A Memoir

Zawartość książki:

The Twenty-Seventh Letter of the Alphabet to przejrzysty, mrocznie komiczny i czuły film o walce córki, by stawić czoła Meduzie pokoleniowej traumy bez zamieniania się w kamień. Dorastając na przedmieściach New Jersey w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych w rodzinie wypaczonej przez chorobę psychiczną, uzależnienie i przemoc, Kim Adrian spędziła dzieciństwo chowając się przed ojcem alkoholikiem skłonnym do przerażających aktów wściekłości i przedzierając się przez mgłę dezorientacji z matką, samobójczynią, która przeżyła kazirodztwo uzależnione od leków na receptę.

Rodzinne wspomnienia zostały pogrzebane - nawet w trakcie ich formowania - a prawda została przesłonięta przez kłamstwa i fantazje. W The Twenty-Seventh Letter of the Alphabet Adrian próbuje pogodzić się z tą trudną przeszłością, katalogując wspomnienia, anegdoty i fragmenty rodzinnej wiedzy w formie glosariusza.

Ale w ramach tego strategicznego rozliczania się z przeszłością, niesforna teraźniejszość wytycza nieprzewidywalną ścieżkę, gdy starzejąca się matka Adriana pogrąża się w coraz głębszych sferach paranoi napędzanej narkotykami. Ostatecznie narzucony przez słowniczek porządek służy nie tyle uporządkowaniu emocjonalnego chaosu, co ujawnieniu trudnych, ale koniecznych prawd, takich jak fakt, że niektórych problemów po prostu nie da się rozwiązać, a kochanie kogoś niekoniecznie oznacza jego uratowanie.