Dwa rodzaje rozkładu

Opinie czytelników

Sarah Manguso w swoim pamiętniku w poruszający i artystyczny sposób przedstawia swoje doświadczenia z przewlekłą chorobą autoimmunologiczną. Podczas gdy niektórzy czytelnicy są urzeczeni jej poetycką prozą i szczerym wglądem w cierpienie, inni uważają styl i ton książki za trudne lub przygnębiające. Oferuje ona solidarność i nadzieję tym, którzy zmagają się z podobnymi problemami zdrowotnymi.

⬤ Zwięzły i liryczny tekst, który rezonuje emocjonalnie.
⬤ Daje nadzieję i solidarność osobom cierpiącym na choroby przewlekłe.
⬤ Umiejętne połączenie humoru i szczerości.
⬤ Zapewnia realistyczny obraz życia z chorobą, rzucając wyzwanie powszechnym narracjom.
⬤ Głęboko wnikliwa i prowokująca do myślenia.

⬤ Styl pisania może być postrzegany jako zbyt oszczędny lub poetycki, odbiegający od tradycyjnych formatów pamiętników.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali ton za przytłaczająco smutny lub przygnębiający.
⬤ Dla niektórych narracja traci impet pod koniec.
⬤ Oczekiwania nie wszystkich co do konwencjonalnego pamiętnika mogą zostać spełnione.

(na podstawie 43 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Two Kinds of Decay

Zawartość książki:

Oszczędne i bezkompromisowe spojrzenie na cierpienie i powrót do zdrowia, które zwiastuje oszałamiający nowy głos.

Wydarzenia, które rozpoczęły się w 1995 roku, mogą przytrafiać mi się tak długo, jak długo mogą przytrafiać mi się różne rzeczy. Pomyśl o głębokiej przestrzeni kosmicznej, przez którą wiecznie przelatują ciała niebieskie. Lecą, dopóki nie zmienią się w nowe formy, prostsze formy, o coraz mniejszej liczbie cech i coraz piękniejszych nazwach.

Istnieją nazwy dla rzeczy w czasoprzestrzeni, które są niczym, dla rzeczy, które są mniej niż niczym. Białe karły, czerwone olbrzymy, czarne dziury, osobliwości.

Ale nawet wtedy, w stanie mniej niż nic, wciąż się zdarzają.

W wieku dwudziestu jeden lat, dopiero zaczynając rozumieć zagadki dorosłości, Sarah Manguso stanęła w obliczu innej: szalenie nieprzewidywalnej choroby, która pojawiła się nagle i rozdarła jej lata dwudzieste, znikając, a następnie powracając, paraliżując ją na kilka tygodni, programując ją najpierw tak, by nie oczekiwała niczego od życia, a następnie, wściekle, by oczekiwała wszystkiego. W tej wciągającej historii Manguso wspomina swoją dziewięcioletnią walkę: żmudne oczyszczanie krwi, zapadnięte żyły, liczne cewniki w klatce piersiowej, śmierć przyjaciół i nieznajomych, uzależnienie, depresję i, co najgorsze dla pisarza, banalne metafory towarzyszące długotrwałej chorobie.

Książka o ogromnym wdzięku i samoświadomości, The Two Kinds of Decay wykracza poza samo pojęcie tego, czym może i powinna być historia choroby.