Dwa razy był sobie kraj

Oryginalny tytuł:

Twice There Was a Country

Zawartość książki:

Poezja. "Alen Hamza jest poetą lirycznym pierwszego rzędu, a TWICE THERE WAS A COUNTRY udowadnia to wierszami, które alchemizują przeszłość i teraźniejszość, osobiste i polityczne, a także żałobę i świętowanie w sposób, który prowadzi do absolutnego bezruchu:" Cisza ma w sobie matkę, a lato / nie chce iść dalej ". W całym tomie Hamza działa jako swego rodzaju Adam, nazywając ludzi, miejsca i wydarzenia z dokładnością, która pozwala mu odzyskać wszystko, co kiedykolwiek zostało utracone: "Ci pod nami nie są martwi. / Oni są tancerzami. My jesteśmy muzyką. To genialny debiut." - Jericho Brown.

"Alen Hamza pisze wiersze, które oscylują między zapominaniem a pamiętaniem, między dwoma bogami jego duszy - Bośnią i Hercegowiną oraz Ameryką - między dwoma językami, między życiem, które minęło, a życiem, które mija... Jego wiersze konfrontują cię z twoim własnym życiem, ranią i leczą z taką samą intensywnością." - Lidija Dimkovska.

"Dzięki tym mrocznie magnetycznym wierszom Alen Hamza umieszcza nas w świecie politycznych wstrząsów, osobistych dyslokacji i emocjonalnych pęknięć z oszałamiającą równowagą i przyzwoitością. Czytając TWICE THERE WAS A COUNTRY, czuję się, jakbym był prowadzony przez delikatną, stanowczą rękę, podczas gdy wokół nas wybuchają bomby, a to z pewnością jedna z najlepszych rzeczy, jakie może zrobić poezja." - Dean Young.

"TWICE THERE WAS A COUNTRY eksploruje tożsamość Hamzy jako bośniackiego uchodźcy, który próbuje, a także opiera się, asymilacji z polityką kulturową Stanów Zjednoczonych. Wiersze Hamzy są zabawne i często surrealistyczne; ich badanie tego, jak język kształtuje zarówno naszą tożsamość polityczną, jak i kulturową, jest aktualne i zniuansowane. Spuścizna wojennej traumy jest tu potraktowana z ironicznym wyczuciem i fabularnym poczuciem zabawy, zwracając szczególną uwagę na sposoby, w jakie zarówno angielski, jak i bośniacki są używane - lub niewłaściwie używane - przez mówców desperacko próbujących przerobić, ale także zachować poczucie siebie. "W końcu zdaję sobie sprawę, że naprawdę chciałem / być wierszem", pisze Hamza, i to właśnie w pięknie tych wierszy ożywają liczne sprzeczności związane z tożsamością imigranta." - Paisley Rekdal.

"Alen Hamza delikatnie pokazuje nam, co dzieje się z wewnętrzną psychiką podczas wygnania i po nim. Jest tęsknota, przemieszczenie, absurd, tak; ale jest też humor, zaskoczenie i radość... Hamza przyznaje, że "ten wiek wymaga przeżuwania" i w tym błyskotliwym debiucie daje nam "amerykańskie przeżute słowa" - Javier Zamora.