Drzewa pomarańczowe z Marrakeszu: Ibn Khaldun i nauka o człowieku

Opinie czytelników

Książka stanowi wnikliwe spojrzenie na życie i idee XIV-wiecznego historyka Ibn Chalduna, podkreślając jego wkład w zrozumienie historii i nauk społecznych. Choć książka chwalona jest za przejrzystość i przystępność, niektórzy recenzenci podkreślają obawy związane z dostrzeżonymi uprzedzeniami i nieścisłościami w interpretacji nauk islamu.

⬤ Wypełnia lukę w anglojęzycznej literaturze dotyczącej Ibn Chalduna.
⬤ Oferuje kompleksową analizę jego modelu historycznego i idei społecznych.
⬤ Przejrzysty język, który pomaga osobom nie posługującym się językiem arabskim w zrozumieniu złożonych pojęć.
⬤ Podkreśla związek między ideami Ibn Chalduna a wieloma podstawowymi teoriami w naukach społecznych.

⬤ Niektóre recenzje krytykują autora za subtelną islamofobię i nieścisłości dotyczące nauk Malakiego.
⬤ Obawy związane z błędną interpretacją historii islamu, szczególnie w odniesieniu do porównań z brutalnymi metodami przypisywanymi Mahometowi.
⬤ Opis książki może wprowadzać czytelników w błąd co do kontekstu niektórych islamskich praktyk.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Orange Trees of Marrakesh: Ibn Khaldun and the Science of Man

Zawartość książki:

W swoim arcydziele Muqaddimah arabski muzułmanin Ibn Khaldun (1332-1406), tunezyjski potomek andaluzyjskich uczonych i urzędników z Sewilli, opracował metodę oceny dowodów historycznych, która pozwoliła mu zidentyfikować przyczyny leżące u podstaw wydarzeń.

Jego metodologia wywodziła się z arystotelesowskich pojęć natury i przyczynowości, a zastosował ją do stworzenia dialektycznego modelu, który wyjaśniał cykliczny wzrost i upadek dynastii północnoafrykańskich. Muqaddimah stanowi pierwszy na świecie przykład historii strukturalnej i socjologii historycznej.

Cztery wieki przed europejskim oświeceniem, praca ta wyprzedziła współczesną historiografię i nauki społeczne. W książce Stephena F. Dale'a The Orange Trees of Marrakesh, Ibn Chaldun wyłania się jako kulturalny miejski intelektualista i profesjonalny sędzia religijny, który domagał się od swoich muzułmańskich kolegów historyków porzucenia bezwartościowej tradycji historiografii narracyjnej i zamiast tego oparcia swoich prac na filozoficznym zrozumieniu organizacji społecznych.

Jego uderzająco nowoczesne podejście do badań historycznych sprawiło, że stał się przednowoczesnym uczonym historycznym. Pokazało to również jego przynależność do intelektualnej linii, która zaczyna się od Platona, Arystotelesa i Galena; jest kontynuowana przez grecko-muzułmańskich filozofów al-Farabiego, Awicennę i Awerroesa; i jest odnawiana przez Montesquieu, Hume'a, Adama Smitha i Durkheima.