Dryfowanie przez samsarę: milcząca konwersja i wycofanie w ruchu vipassany Goenki

Oryginalny tytuł:

Drifting Through Samsara: Tacit Conversion and Disengagement in Goenka's Vipassana Movement

Zawartość książki:

W książce Drifting Through Samsara Masoumeh Rahmani przedstawia oparte na badaniach terenowych studium ruchu medytacyjnego Vipassana Goenki w Nowej Zelandii. Grupa ta wyróżnia się odmową identyfikowania się jako buddyjska oraz bogatym retorycznym repertuarem do przepakowywania nauk buddyjskich Theravady w pseudonaukowy i świecki język. Opierając się na badaniach jakościowych, książka analizuje sposób, w jaki dyskurs ruchu kształtuje unikalne procesy i narracje konwersji i odchodzenia. Rahmani argumentuje, że konwersja do tego ruchu jest milcząca i paradoksalnie skutkuje odrzuceniem przez członków religijnych etykiet i kategorii, w tym konwersji. Śledząc zmiany językowe związane z procesem konwersji i zwiększonym zaangażowaniem, nakreśla trzy główne ścieżki odchodzenia: (1) pragmatyczne odejście, (2) brak przynależności i (3) dekonwersja. Pragmatyczne odejścia to osoby, które nie były zaangażowane przed rozwinięciem zaangażowania. Rahmani twierdzi, że język tych.

Osoby odchodzące charakteryzują się pragmatyzmem, dualistycznym dyskursem i ambiwalencją, a ich post-disengagement obejmuje aktywną grawitację w kierunku praktyk z łatwo osiągalnymi celami. Odszczepieńcy i dekonwertyci to osoby, które odłączyły się po latach intensywnego zaangażowania w ruch. Jedną z cech wyróżniających narracje o niezaangażowaniu jest zwątpienie w siebie wynikające z niejednoznacznego dyskursu ruchu dotyczącego postępu. Dla tych osób postzobowiązanie często wiąże się z retrospektywnym przyjęciem buddyjskiej tożsamości.

Rahmani stwierdza, że w konsekwencji strategii językowych, dekonwersja jest rzadkim wzorcem wyjścia z tego ruchu. Ogólnie rzecz biorąc, tematy i cechy zarówno rozłączenia, jak i dekonwersji pasują do konturów wyjścia z innych tradycji, nawet jeśli konwersja była przede wszystkim milcząca. Książka kwestionuje zatem normatywne podejście do rekrutacji uczestników w badaniach nad konwersją i argumentuje, że proste poleganie na identyfikacji lub odrzuceniu etykiet religijnych przez informatorów nie obejmuje tonacji konwersji we współczesnym krajobrazie duchowym.