Droga Stephanie, drogi Paulu: Transatlantycka historia miłosna opowiedziana w korespondencji Stephanie Grant i Paula M. Duke'a z lat 1948-1949

Opinie czytelników

Dear Stephanie, Dear Paul to urocza kolekcja listów między amerykańską nastolatką a jej brytyjskim kolegą po piórze, podkreślająca ich ewoluujący związek w erze po II wojnie światowej. Narracja łączy osobistą korespondencję z historycznymi spostrzeżeniami, ukazując kulturowy i ekonomiczny krajobraz tamtych czasów i ostatecznie prowadząc do ich udanego małżeństwa.

Książka oferuje urzekające spojrzenie w przeszłość, z serdecznymi i angażującymi listami, które odzwierciedlają osobowości i zainteresowania autorów. Zapewnia historyczny kontekst powojennego życia i odniesień kulturowych, dzięki czemu można ją odnieść nawet kilkadziesiąt lat później. Czytelnicy docenią nostalgiczną i romantyczną fabułę, a także celebrację sztuki korespondencji.

Niektórzy mogą uznać bohaterów za mniej światowych niż w podobnych dziełach, pozbawionych głębi w porównaniu do starszych korespondentów. Tempo może wydawać się powolne, zwłaszcza podczas przejścia od przyjaźni do romansu, a przewidywalne szczęśliwe zakończenie jest nieco ujawnione z góry.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Dear Stephanie, Dear Paul: A Transatlantic Love Story Told Through the Correspondence of Stephanie Grant and Paul M. Duke, 1948-1949

Zawartość książki:

. „Podczas lotu z American Airlines.

22:00, 27 kwietnia 1949 Droga Stephanie.

Nie wiem, od czego zacząć. Jestem na pokładzie potwornej maszyny, która zabiera mnie tysiące mil od Ciebie.

Zostałaś, żeby zobaczyć, jak startujemy? Po tym, jak cię opuściłem, musiałem czekać w poczekalni dla pasażerów przez prawie godzinę i nigdy w życiu nie spędziłem bardziej żałosnej godziny Rozstanie może być „słodkim smutkiem”, ale nie mam zamiaru rozstawać się z tobą ponownie. Następnym razem, gdy wezmę cię w ramiona, nie uciekniesz - na zawsze Merstham, 29 kwietnia 1949 r.

Drogi Paulu.

Zastanawiam się, gdzie teraz jesteś. Przypuszczam, że wciąż podróżujesz coraz dalej ode mnie.

Wiesz, po prostu nie przyzwyczaiłam się do myśli, że wyjeżdżasz - nawet pod sam koniec, kiedy pocałowałeś mnie na pożegnanie, czułam się odrętwiała. Kiedy wróciłem na pole, żeby poczekać, dotarła do mnie prawda i poczułem się taki nieszczęśliwy”.