Ocena:
Książka „A Road Back From Schizophrenia” autorstwa Arnhild Lauveng stanowi głęboko osobistą i wnikliwą relację z jej doświadczeń ze schizofrenią, oferując nadzieję i zrozumienie czytelnikom dotkniętym chorobą psychiczną. Podkreśla znaczenie empatii i humanitarnego traktowania osób cierpiących na takie schorzenia, jednocześnie podkreślając potencjał powrotu do zdrowia.
Zalety:⬤ Zapewnia cenny wgląd w doświadczenie schizofrenii, zarówno z perspektywy osobistej, jak i zawodowej.
⬤ Oferuje nadzieję i zachętę do wyzdrowienia, podważając pogląd, że schizofrenia jest chorobą nieuleczalną.
⬤ Napisana przystępnym stylem, dzięki czemu jest dostępna dla szerokiego grona odbiorców.
⬤ Wielu czytelników uznało ją za przejmującą i inspirującą, podkreślając odwagę i mądrość autora.
⬤ Przydatne źródło informacji dla rodzin i przyjaciół osób cierpiących na schizofrenię, pomagające im zrozumieć złożoność tej choroby.
⬤ Niektóre recenzje krytykują gramatykę i styl tłumaczenia, zauważając drobne wady.
⬤ Odczuwalny jest brak konkretnych szczegółów lub konkretnych porad dotyczących powrotu do zdrowia, co sprawia, że niektórzy czytelnicy chcą więcej.
⬤ Niektóre opisy i metafory mogą nie przyczyniać się skutecznie do zrozumienia przez czytelnika.
⬤ Kilku czytelników stwierdziło, że narracja jest miejscami niekompletna lub niejasna.
(na podstawie 23 opinii czytelników)
A Road Back from Schizophrenia: A Memoir
Mocny pamiętnik dla osób cierpiących na schizofrenię, ich rodzin i specjalistów, którzy się nimi opiekują.
Przez dziesięć lat Arnhild Lauveng cierpiała na schizofrenię, wchodząc i wychodząc ze szpitala przez miesiące, a nawet rok. Droga powrotna ze schizofrenii daje niezwykły wgląd w logikę (i życie) schizofrenika. Lauveng naświetla swoją utratę tożsamości, poczucie bycia kontrolowaną z zewnątrz oraz jej związek z głosami, które słyszała i czasami przerażającymi halucynacjami. Bolesne wspomnienia chwil upokorzenia zadawanych przez bezmyślnych pracowników medycznych zestawione są z własnym zrozumieniem przez Lauveng tego, jak tacy pacjenci są zewnętrznie irracjonalni i często agresywni. Maluje surrealistyczny świat - czasem pełen grozy, a czasem piękna - w którym "Kapitan" rządzi nią za pomocą rózgi, a korytarze szkoły wypełnione są wilkami.
Kiedy zdiagnozowano u niej chorobę psychiczną, podkreślono, że jest to choroba wrodzona i że będzie musiała z nią żyć do końca życia. Dziś jednak nazywa siebie "byłą schizofreniczką", przestała brać leki na tę chorobę i obecnie pracuje jako psycholog kliniczny. Lauveng, choć czasami krytyczna wobec opieki psychiatrycznej, ostatecznie przypisuje swoją powolną podróż do zdrowia oddanemu personelowi medycznemu, który poświęcił czas na rozmowę z nią i który postrzegał ją jako osobę, u której po prostu zdiagnozowano chorobę - a nie chorobę wcieloną.