Droga do Lattimer

Opinie czytelników

Książka „A Road to Remember” opowiada przeplatające się historie czterech par uchodźców pod koniec XIX wieku, ukazując ich zmagania i odporność w obliczu wydarzeń historycznych, szczególnie w kontekście imigracji i pracy w kopalniach węgla w Pensylwanii. Narracja jest wzbogacona osobistym związkiem autora z tematem i skrupulatnymi badaniami, dzięki czemu szczegóły historyczne są żywe i zrozumiałe.

Powieść jest dobrze zbadana, dzięki czemu historia jest przystępna i wciągająca. Zawiera dobrze rozwinięte, wiarygodne postacie, których osobiste historie łączą się z większymi wydarzeniami historycznymi. Czytelnicy chwalili emocjonalną głębię i autentyczność narracji, a także jej zdolność do wywoływania empatii i refleksji na temat doświadczeń imigrantów. Opowieść jest zarówno rozgrzewająca, jak i łamiąca serce, zapewniając wgląd w trudne realia, z którymi borykają się bohaterowie.

Niektórzy czytelnicy wyrazili pragnienie bardziej szczegółowych opisów warunków życia i konkretnych wydarzeń, takich jak marsz prowadzący do masakry w Lattimer. Chociaż książka zapewnia solidną narrację, niektórzy uważali, że mogłaby zagłębić się w pewne aspekty zmagań bohaterów i kontekst społeczno-polityczny tamtych czasów.

(na podstawie 29 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Road to Lattimer

Zawartość książki:

Cztery pary - Stefan i Anna, Cyryl i Adriana, Jan i Katarina oraz Emil i Edita - opuściły swoje europejskie domy, zdesperowane, by uciec przed biedą, wojną i tyranią królów i cesarzy. W poszukiwaniu lepszego życia wyruszyli do Ameryki, przenosząc się do miast węglowych we wschodniej Pensylwanii. Ale w tych miastach należących do firmy, marzenia wyblakły. Żyli w nędzy, spotykali się z dyskryminacją i znosili niebezpieczeństwa w kopalniach. Latem 1897 r. wśród górników w miastach węglowych wybuchły niepokoje, które rozprzestrzeniły się na ich wioski.

Rosnący aktywizm wśród Słowian i innych grup imigrantów, wraz z ich wezwaniem do przyłączenia się do United Mine Workers of America, zmusił ich do reakcji. Anna obawiała się o swoją rodzinę, ale rozumiała potrzebę strajku. Stefan, wciąż nawiedzany przez obrazy wojny, która nigdy go nie opuściła, był ostrożny, obawiając się, że konsekwencje będą zbyt tragiczne. Adriana i Cyryl, wściekli na warunki pracy i życia w Lattimer, byli gotowi zamknąć kopalnię, bez względu na metody. Jan i Katarina zostali zmuszeni do podjęcia bolesnej decyzji. Emil, z żoną Edytą i młodą rodziną na utrzymaniu, wstąpił do związku i był wśród strajkujących, którzy 10 września 1897 r. pomaszerowali do Lattimer.

Tego pamiętnego dnia lokalny szeryf i jego zastępcy stawili czoła nadciągającym protestującym, konfrontując się, a następnie mordując dziewiętnastu i raniąc trzydziestu dziewięciu innych. Emil przeżył i zgodził się być świadkiem w procesie szeryfa Martina i jego zastępców. Droga do Lattimer to kronika ich historii.