Dó ra Maurer (ur. 1937, mieszka w Budapeszcie) jest uważana za wybitną postać węgierskiej sceny neoawangardowej.
Jest jedną z artystek, które od lat 60. podążają postępowymi ścieżkami poza oficjalną polityką kulturalną Węgier. Jej twórczość w zakresie druku, fotografii, filmu, performansu i malarstwa charakteryzuje się podejściem konceptualnym.
Głównymi aspektami są percepcja, ruch, przemieszczenie i transformacja. We wczesnych latach Niemiec Zachodnich sztuka abstrakcyjna została wprowadzona jako polityczny nowy początek, ponieważ reprezentowała tak zwane społeczeństwo otwarte.
W związku z tym liczne kolekcje w niemieckich muzeach są zorientowane na to, w tym w Kunsthalle Bielefeld, którego budynek został zaprojektowany przez amerykańsko-amerykańskiego architekta Philipa Johnsona. Podczas gdy sztuka abstrakcyjna na Zachodzie była uważana za „wolną od ideologii” i jako taka instrumentalizowana, abstrakcja w krajach takich jak Węgry, które w tym czasie były częścią bloku wschodniego, z pewnością miała „opozycyjne” konotacje. Ze względu zarówno na nieprzedstawiający charakter jej prac, jak i kontakty i podróże na Zachód przed 1989 rokiem (dozwolone dzięki jej węgiersko-austriackiemu podwójnemu obywatelstwu), Maurer zajmuje szczególną pozycję w węgierskim świecie sztuki, który w tamtych czasach był głównie zdominowany przez socrealizm.
W jej eksperymentach z fotografią i filmem w latach 70., a także w jej abstrakcyjnych, geometrycznych pracach opartych na procesie przemieszczania się, istnieją oczywiste podobieństwa do zachodnioeuropejskiej i amerykańskiej sztuki powojennej. W rzeczywistości jednak jej twórczość jest nie do pomyślenia bez doświadczenia życia w oficjalnym węgierskim systemie w okresie socjalizmu.