Douglas Haig i pierwsza wojna światowa

Opinie czytelników

Recenzje książki Harrisa o Douglasie Haigu przedstawiają mieszaną perspektywę jej skuteczności jako analizy historycznej. Podczas gdy autor oferuje szczegółowy i krytyczny portret roli Haiga w I wojnie światowej, niektórzy czytelnicy uważają narrację za suchą i nieco nieprzystępną. Co więcej, krytycy książki wskazują na brak perspektyw ze źródeł francuskich i niemieckich, a poglądy autora na temat Haiga mogą czasami wydawać się stronnicze.

⬤ Zawiera szczegółową i wyważoną analizę mocnych i słabych stron Douglasa Haiga.
⬤ Uznaje złożoną naturę Haiga, w tym jego wkład i porażki.
⬤ Oferuje wnikliwą krytykę procesów decyzyjnych i stylu dowodzenia Haiga.
⬤ Dobrze zbadana, z jasnymi opisami operacji wojskowych popartymi mapami i zdjęciami.
⬤ Wyróżniona za swoją jakość nagrodą Society for Military History Book Award.

⬤ Narracja jest opisywana jako sucha i trudna do czytania, szczególnie dla odbiorców spoza środowiska akademickiego.
⬤ Brak uwzględnienia perspektywy francuskiej i niemieckiej, co zdaniem niektórych recenzentów osłabiło analizę.
⬤ Niektórzy czytelnicy dostrzegają stronniczość w krytyce Haiga przez Harrisa, zwłaszcza w kwestiach politycznych.
⬤ Skupienie się na dowództwie wojskowym Haiga bez kompleksowej biografii budzi obawy co do obiektywności oceny.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Douglas Haig and the First World War

Zawartość książki:

Od grudnia 1915 r. do zawieszenia broni w listopadzie 1918 r.

Sir Douglas Haig był głównodowodzącym największej armii, jaką jego kraj kiedykolwiek wystawił do walki. Przedstawiano go zarówno jako niekompetentnego „rzeźnika i partacza”, jak i jasnowidzącego, niewzruszonego „architekta zwycięstwa”. Jednak w tej wspaniałej relacji J.P.

Harris obala te stereotypy. Haig, oddany profesjonalista wojskowy, miał jednak trudności z dostosowaniem się do bezprecedensowych warunków panujących na froncie zachodnim.

Jego zdolność do „czytania” bitew i szerszych sytuacji strategicznych często okazywała się słaba i ponosi on dużą odpowiedzialność za straty brytyjskie w latach 1915-17, które były nadmierne w stosunku do osiągniętych wyników. Pod koniec 1917 r. jego własna wiara w ostateczne zwycięstwo została tak mocno zachwiana, że opowiedział się za kompromisowym pokojem.

Jednak po przetrwaniu niemieckich wiosennych ofensyw w 1918 r. odegrał kluczową rolę w kampanii, która ostatecznie złamała niemiecką armię.