Home Movie
Home Movie Paddy'ego Summerfielda opowiada najstarszą historię, najsmutniejszą historię, historię, która obejmuje opowiadającego. To upadek człowieka, upadek z niewinności na wygnanie, mroczny świat klaustrofobicznych wnętrz, niskich barów i poplamionych ulic, przypadkowego cudzołóstwa w obskurnych pokojach hotelowych.
To upadek z łaski w zakazane przestrzenie, gdzie tajemnice ropieją za zamkniętymi drzwiami i zmęczonymi oczami. I jest to upadek w koszmar i psychozę, gdzie jaźń w chorobie zaludnia świat grozą. Są to obskurne sceny, które Dostojewski mógłby rozpoznać, wyrażające szaleństwo i obsesję uwięzionych tam osób.
Nawet patrzenie na taki świat, na takie obrazy, wydaje się transgresyjne. Home Movie prowadzi nas w mrok, ale podróż zawsze jest poszukiwaniem, co sugerują końcowe obrazy, odchodzące od żrących odpustów i bólu w kierunku oświecenia.
Ostatnia sekwencja zaczyna się od modlących się rąk, w geście skruchy i żalu. Potem nadszedł czas.