Dom w Ameryce: Niemiecka historia znad Wołgi

Opinie czytelników

Dom w Ameryce: A Volga German Story autorstwa Eunice Boeve przedstawia wciągającą narrację o niemieckich imigrantach z Wołgi przystosowujących się do życia w Ameryce. Historia widziana jest oczami 12-letniej dziewczynki, Evy Marii, gdy jej rodzina wyrusza w podróż z Rosji do Kansas, zmagając się z tożsamością kulturową, więzami rodzinnymi i wyzwaniami związanymi z asymilacją. Książka docenia kontekst historyczny, oferując wgląd w życie mniej znanej grupy imigrantów.

Książka otrzymuje wysokie pochwały za piękną fabułę, dogłębną charakterystykę i dokładne przedstawienie historii. Czytelnicy doceniają emocjonalną głębię postaci i możliwość odniesienia się do poruszanych tematów, w tym straty, tożsamości kulturowej i więzi rodzinnych. Wielu recenzentów zauważa, że książka przemawia zarówno do młodych dorosłych, jak i czytelników w każdym wieku, co czyni ją odpowiednim wyborem dla dziadków szukających wysokiej jakości literatury dla swoich wnuków.

Niektórzy recenzenci wspominają o potrzebie lepszej korekty i edycji, sugerując, że książka mogłaby zyskać na dopracowaniu. Choć książka skierowana jest przede wszystkim do młodszych odbiorców, niektórzy czytelnicy uważają, że narracja mogłaby również bardziej zaangażować dorosłych w porównaniu z innymi pozycjami literatury dziecięcej.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Home in America: A Volga German Story

Zawartość książki:

Eva Mueller ma dwanaście lat, gdy jej ojciec ogłasza, że rodzina opuszcza Rosję i emigruje do Ameryki. Chociaż przez całe życie mieszkali w Rosji, zawsze uważali się za Niemców mieszkających w Rosji. W 1763 r. rosyjska władczyni, Katarzyna Wielka, wysłała swoich przedstawicieli do Niemiec, aby zaoferowali ziemię wzdłuż rosyjskiej rzeki Wołgi do zasiedlenia. Wojna i klasa rządząca utrzymywały przeciętnego niemieckiego obywatela w biedzie i bez nadziei na lepsze życie, skoczyli na cudownie, hojnie brzmiącą ofertę rosyjskiej władczyni. Powiedziano im, że będą mieli nie tylko własną ziemię, ale także mieszkania dla wszystkich oraz konie i pługi, dzięki czemu będą mogli natychmiast rozpocząć pracę na roli. Pierwsza grupa przybyła w 1767 r., aby odkryć, że nie ma domów, koni ani pługów, ale jest mnóstwo ziemi. Problem polegał na tym, że ta rozległa, otwarta łąka nad Wołgą była zamieszkana przez koczownicze plemiona, które napadały konno, zabijając mężczyzn i porywając kobiety i dzieci. Ale nie mając dokąd pójść, nie mając możliwości powrotu do Niemiec i tak nic tam nie było, okopali się i zostali. Siłą woli, mięśni i wiary wyrzeźbili sobie życie na tych rosyjskich równinach. Ale chociaż żyli w Rosji, ci ludzie o silnej woli postanowili pozostać Niemcami i trzymali się swojego języka, zwyczajów i religii tak zaciekle, jak oswajali wrogą ziemię.

Na początku obiecywano im całkowitą wolność i tak było do czasu, gdy Rosja rozpoczęła przymusową służbę wojskową mężczyzn w wieku od szesnastu do czterdziestu pięciu lat, a wielu zaczęło dostrzegać pismo na ścianie. Chcąc zmienić miejsce zamieszkania, wysłano zwiadowców do obu Ameryk, zarówno Północnej, jak i Południowej. Powrócili z pochwałami dla obu krajów, a z czasem ci, którzy mogli sobie poradzić z opłatami, zwłaszcza ci, którzy mieli członków rodziny w obu krajach, spakowali się i wyjechali, większość z nich udała się do Ameryki.

Rodzina Muellerów polegała, jak wielu innych, na członku rodziny przebywającym już w Ameryce, który pożyczył im pieniądze na bilet. Ten członek rodziny opuścił Rosję pięć lat wcześniej, w 1888 r., a teraz mieszkał w Herzog w stanie Kansas, nadwołżańskim miasteczku z innymi nadwołżańskimi miasteczkami w pobliżu. Evie pęka serce na myśl o opuszczeniu prababci, która była dla niej jak matka, gdy jej własna matka zmarła przy porodzie. Ale prababcia, w wieku 92 lat i obecnie niewidoma, nie byłaby w stanie przetrwać trudów takiej podróży. Zostawiając za sobą wszystko, co znali, rodzina wyruszyła po obietnicę lepszego życia w Ameryce. Jednakże, aby przystosować się do nowego kraju, trzeba dokonać zmian, zwłaszcza dla tych, którzy zawsze żyli wśród swoich, ze wspólnym językiem i dziedzictwem.