Dobroczynność dla ubogich i przez ubogich: franciszkańskie i tubylcze bractwa w Meksyku, 1527-1700

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Charity for and by the Poor: Franciscan and Indigenous Confraternities in Mexico, 1527-1700

Zawartość książki:

Hiszpańska kolonizacja Ameryki Łacińskiej w XVI wieku nadal wywołuje debatę naukową. Hiszpańscy misjonarze stosowali różne strategie w celu nawrócenia rdzennych mieszkańców na wiarę katolicką, w tym prowadzenie szkół, organizowanie chórów i zakładanie bractw charytatywnych zwanych konfraterniami.

W książce Charity for and by the Poor Laura Dierksmeier bada, w jaki sposób zaangażowanie zreformowanych franciszkanów w ewangelizację Meksyku dało początek rozległej sieci lokalnych bractw i ich odpowiednich instytucji opiekuńczych. Odkrywa, że te lokalne grupy były głównymi dostawcami opieki społecznej dla rdzennej ludności we wczesnym okresie kolonialnym i były prekursorami nowoczesnego systemu zabezpieczenia społecznego. Dierksmeier pokazuje, w jaki sposób franciszkański imperatyw misyjny do promowania dzieł miłosierdzia i dobroczynności zainspirował cele, zarządzanie i działalność rdzennych bractw, ich szpitali i opieki nad sierotami, a także ich wkład w ekonomię moralną, w tym uwalnianie więźniów zadłużonych i pożyczanie pieniędzy ubogim.

Skupiając się na wewnętrznej logice i codziennych praktykach rdzennych bractw, Charity for and by the Poor podkreśla ich dalekosiężny wpływ na społeczeństwo meksykańskie. Dierksmeier argumentuje, że konfraternie najlepiej badać w ramach religijnych, które je ustanowiły, i robi to, analizując księgi rejestrowe konfraterni, procesy sądowe, testamenty, korespondencję misyjną i akta parafialne z archiwów w Meksyku, Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech.

Konfraternia stała się istotną instytucją chroniącą rdzenną ludność podczas epidemii, integrującą różne klasy tubylcze z dawnego imperium Azteków z wyłaniającym się porządkiem społecznym oraz chroniącą samorządność tubylczą w sferach religijnych. Co najważniejsze, założone przez franciszkanów bractwa budowały struktury społeczne, w których ubodzy byli nie tylko odbiorcami pomocy, ale także, poprzez dobrowolne uczestnictwo, samowystarczalnymi agentami opieki społecznej. W ten sposób dobroczynność była świadczona dla i przez ubogich.