Dobranoc i inne historie z domu gościnnego prezydenta

Opinie czytelników

Książka oferuje wciągające i humorystyczne spojrzenie zza kulis na Blair House, podkreślając unikalne doświadczenia i spostrzeżenia autorki podczas jej kadencji na stanowisku dyrektora generalnego. Czytelnicy doceniają połączenie rozrywki i informacji dotyczących wydarzeń politycznych i dygnitarzy.

Książka jest dobrze napisana, fascynująca i zapewnia unikalny wgląd w politykę i gościnność. Czytelnicy uznali ją za pouczającą, zabawną, a czasem wręcz histerycznie śmieszną. Jest chwalona za dowcipny styl, szczegółowe relacje z ważnych wydarzeń i zrównoważone spojrzenie na osoby z różnych środowisk politycznych. Wielu recenzentów poleca ją jako wartościowy prezent i ważny dodatek do osobistych bibliotek.

Niektórzy czytelnicy uważali, że niektóre części książki są zbyt szczegółowe, co może osłabiać ogólne tempo. Ponadto istnieje przekonanie, że Demokraci mogą cieszyć się tą książką bardziej niż Republikanie, co może ograniczyć jej atrakcyjność dla niektórych odbiorców.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Bedtime and Other Stories from the President's Guest House

Zawartość książki:

Benedicte Valentiner zaprasza czytelnika za kulisy jednego z najbardziej prestiżowych oficjalnych domów gościnnych na świecie: historycznego, uroczego i pięknego Blair House, naprzeciwko Białego Domu. Przez ponad trzynaście lat pani V gościła szefów państw i szefów rządów podczas ich oficjalnych wizyt u prezydentów Ronalda Reagana, George'a H.W. Busha, Billa Clintona i George'a W. Busha. Jej anegdoty o najpotężniejszych przywódcach świata są odkrywcze, zabawne i dramatyczne; jesteśmy obecni, gdy George H.W. Bush bawi się ze swoimi wnukami, gdy pijany Borys Jelcyn błąka się po Blair House i gdy bagaż delegacji Togo ujawnia wędzoną małpę, ogromną jaszczurkę i gigantyczne karaluchy. Pani V pisze również o roku spędzonym na badaniach nad drapieżnikami w Iranie, o tkactwie w Meksyku i o tym, jak bardzo wcześnie zdecydowała się na karierę, która doprowadziła ją do jednego z najbardziej prestiżowych stanowisk hotelarskich na świecie. PROLOG Pierwszej nocy wizyty Borysa Jelcyna we wrześniu 1994 r. nasi dwaj oficerowie ochrony na służbie przeżyli większą przygodę, niż kiedykolwiek mogli sobie wyobrazić. Około godziny 12:30 oficerowie Paul Besett i Michael Cooney zobaczyli na ekranie komputera zdumiewający widok.

Ubrany skąpo, zapomniawszy założyć piżamę, potężny prezydent Federacji Rosyjskiej był krótko ubrany, gdy pokonywał tylne schody z pewnością osoby, która miała problem z kierunkiem. Był naćpany i prawie nagi. Nasi ochroniarze byli przyklejeni do ekranu komputera. Na dole okrągłych schodów awaryjnych prowadzących z garderoby w Apartamencie Głównym do garażu w budynku Nowego Biura Wykonawczego zobaczyli Borysa Jelcyna próbującego otworzyć drzwi garażowe i prawie wyskakującego z majtek z przerażenia, gdy wydały głośny sygnał. Następnie ochroniarze zgubili go na ekranie. Gorączkowo zadzwonili do stanowiska dowodzenia USSS, aby ostrzec ich, że ich człowiek jest luźny w domu. Kiedy odwrócili się od ekranu, przeżyli kolejny szok. Był to Borys Jelcyn we własnej osobie, który trzymał się kurczowo framugi drzwi ich biura. Bez słowa ukłonił się im i wyszedł, staczając się za róg do pokoju Leslie Coffelt.

Pokój ten, nazwany na cześć ochroniarza, który oddał życie w obronie prezydenta Harry'ego S. Trumana podczas zamachu przeprowadzonego przez portorykańskich nacjonalistów 1 listopada 1950 r., został wydzielony jako pomieszczenie dla policji metropolitalnej i policji mundurowej USSS, aby podczas długich godzin ochrony naszych gości mogli wyjść z zimna i odświeżyć się. Tej szczególnej nocy, gdy pojawił się Jelcyn, siedziało ich trzydziestu. Jest tu pijany Rosjanin, ktoś mimochodem powiedział, na co inny odpowiedział: To nie jest pijany Rosjanin. To B o r y s Y e l t s i n.