Do otwarcia po mojej śmierci

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

To Be Opened After My Death

Zawartość książki:

Być może jest to jeden z bardziej przystępnych zbiorów poezji skupiających się na śmiertelności i przemijalności egzystencji. W pozornie niewymagającym wysiłku, nieodparcie przyjaznym dla ucha języku, Goldberg przygotowuje swój manifest, który będzie rezonował przez wieki, zmagając się z bezradnością ludzkości wobec wewnętrznego diabła, marszem czasu zmuszającym nas do odejścia nawet od członków naszej rodziny, niedostatkami dzieciństwa, które rekompensujemy przez całe życie, muzyką i poezją przemawiającymi przez pokolenia, rodzicami zdającymi sobie sprawę, że mogą już nie być w pobliżu, gdy ich dzieci ich zrozumieją, prawdziwą miłością w pełni docenianą tylko "blisko śmierci", upiornym rezonansem, jaki zwykłe rzeczy nabierają z czasem. To lekki wiersz w najciemniejszym i najlepszym wydaniu. Będziesz się świetnie bawić czytając te wiersze, nawet jeśli sprawią, że "będziesz obserwować... mrugające nieskończoności".

-Anton Jakowlew.

Pierwszy wiersz w nowym zbiorze Midge Goldberg kończy się słowami: "Potrzebuję ramy". Kunszt Goldberg zapewnia ramy, których wszyscy potrzebujemy. Jej kompaktowe wiersze zawierają i rozważają różnorodne przedmioty, sytuacje i zjawiska, od tacy na lód po ekspres do kawy, od GPS po Myszkę Minnie. W całej tej bogatej książce dominuje satysfakcjonująca zasada: Goldberg zręcznie operuje formami, a jej dowcipny i czuły głos zapewnia, że to, co otaczają jej ramki, również celebrują. Cieszę się, że nie posłuchałam surowego nakazu zawartego w tytule zbioru: "Do otwarcia po mojej śmierci".

-Rachel Hadas.

Cóż za wspaniała kolekcja... prawdziwa przyjemność od początku do końca. Ci, którzy znają poezję Midge Goldberg, rozpoznają jej oryginalny dowcip, formalną wirtuozerię i talent do zamieszkiwania i odkrywania na nowo przedmiotów tak pospolitych jak taca na lód, wisząca roślina lub pusta muszla i uczynienia ich niezwykłymi. Bajki są wyobrażane na nowo jako "SmartTales". Sonet ujawnia prawdziwą naturę (i imię) Myszki Minnie. Pracownicy miejsca zwanego "The Inn" ujawniają szczegóły swoich doświadczeń z żywą intymnością. Philip Larkin nie musiał się martwić, że poezja może stracić swoją "szukającą przyjemności publiczność... jedyną publiczność, którą warto mieć". Ta mądra i zabawna kolekcja z powodzeniem utrzymuje tę publiczność na dobre.

-Leslie Monsour, autorka książki The Colosseum Critical Introduction to Rhina P. Espaillat.