Długi dzień na końcu świata: Historia profanacji i objawienia na głębokim Południu

Opinie czytelników

Książka jest głęboko osobistą narracją skupioną wokół sprawy Tri-State Crematory, zgłębiającą tematy straty, relacji rodzinnych i południowego dziedzictwa autora. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za pięknie napisaną i wnikliwą, inni uważają, że zbyt daleko odbiega od głównego tematu i staje się krytyką kultury Południa.

Styl pisania jest chwalony za błyskotliwość i wciągającą jakość. Czytelnicy docenili wiedzę autora na różne tematy i emocjonalną głębię narracji. Wielu z nich uznało książkę za przystępną i przedstawiającą niecodzienne spojrzenie na tragiczne wydarzenie, z elementami czarnego humoru i sugestywnym portretem Południa.

Niektórzy czytelnicy byli rozczarowani, że książka skupia się bardziej na relacji autora z ojcem niż na samym Tri-State Crematory. Krytycy opisali narrację jako mylącą, zbyt introspektywną i momentami słabo wykonaną. Niektórzy stwierdzili, że tempo jest żmudne, a sposób pisania nieprzekonujący, a niektórzy wyrazili opinię, że sprzyja to poczuciu uprzedzeń wobec kultury Południa.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Long Day at the End of the World: A Story of Desecration and Revelation in the Deep South

Zawartość książki:

Mrożące krew w żyłach wspomnienie incydentu w Tri-State Crematory

W lutym 2002 r. setki porzuconych i rozkładających się ciał zostało odkrytych w Tri-State Crematory w wiejskiej Georgii, co czyni je największą masową profanacją we współczesnej historii Ameryki. Sprawca - szanowany członek rodziny i była gwiazda futbolu z rodzinnego miasta - zdołał ukryć horror przez pięć lat.

Wśród ciał znalezionych w Tri-State Crematory było ciało ojca Brenta Hendricksa. Aby stłumić psychiczne niepokoje związane z profanacją, Hendricks wyruszył na pielgrzymkę do krematorium w Georgii. W książce A Long Day at the End of the World ujawnia swoje bardzo skomplikowane relacje z Południem, próbując pogodzić swoje uczucia miłości i nienawiści do tej kultury z własną osobistą i rodzinną historią oraz fascynacją zaburzonym krajobrazem. W boleśnie pięknej prozie Hendricks bada swoją trudną relację z ojcem - nie tylko żal, który towarzyszył jego śmierci, ale także niesamowitość jego zmartwychwstania.

To historia tak przejmująca, tak niewiarygodna i tak sensacyjna, że łatwo byłoby ją opowiedzieć bez zagłębiania się w nią. Ale dociekania Hendricksa są nieubłagane, a on sonduje niezwykle trudne pytania o miłość między rodzicem a dzieckiem, o sposób, w jaki ludzie traktują się nawzajem - za życia i po śmierci - oraz o świętość ciała. To idealna burza dla prawdziwej południowej opowieści gotyckiej.