Why I Believe in Ghosts
Aby odzyskać prawo do narodzin, musisz mieszać się z duchami. Tego właśnie nauczyłem się z oszałamiającej nowej kolekcji Neila Grilla Why I Believe in Ghosts, która ucieleśnia stare porzekadło: Nigdy nie jest za późno. Po co zostawiać niekompletne to, co najważniejsze, kiedy wciąż tu jesteś, kiedy spotkałeś tego "starego awanturnika", Śmierć, "czeladnika klubowego wojownika... zwodzącego lewą, uderzającego mnie mocno prawą..." i wygrałeś, przynajmniej na razie. Ten poeta budzi się i zaczyna pisać ponownie po trzydziestu latach robienia innych rzeczy. Każdy, kto powiedział mu "nie", kto obrzucił go wyzwiskami, kto odciągnął go od samego siebie, spotyka się tutaj w wierszach ze współczuciem i bezlitosną szczerością. To poeta zakochany w życiu, który zatrzymuje się, by popatrzeć przez srebrne ogrodzenie z siatki na bawiące się dzieci. "Nie chciałem ich zostawiać. Nie chciałem opuszczać tego świata". Niewierny, wierny, życzliwy, okrutny, nieuważny, ostrożny, przyznaje się do własnych dychotomii w wierszach, nieokrzesanych i cenniejszych ze względu na wszystko, czego nie chcą ukryć, gotowych odzyskać to, co zawsze należało do niego... jego głos.
Frances Richey
Mieszkamy w naszych historiach, ale gdy się rozwijają, fakty autobiografii przekładają się na tajemnice wspomnień - lub na poezję. W tym zbiorze Neil Grill zadaje uniwersalne pytanie, które zamieszkuje wszystkie trzy sposoby pisania: Kim jestem? Pyta: Kim jestem Ja - Ja pamięci, pragnień, marzeń? Kim jestem w historiach mojego życia? Które historie są opowiadane w kółko? Które mogą nigdy nie zostać opowiedziane? Oba rodzaje to historie, którymi Neil Grill dzieli się z nami w odkrywczym autoportrecie, tak wyjątkowym, a jednocześnie tak tajemniczo uniwersalnym, jak nasz własny.
Bo Niles
W książce Why I Believe in Ghosts Neil Grill, typ 80-latka, który przynosi lornetkę do filharmonii tylko po to, by zobaczyć "rozległość, panoramę", spogląda z dystansu na własne życie i "zaczyna od nowa", by pisać wiersze. Pozwalając swojemu zwierzającemu się, narracyjnemu spojrzeniu padać teraz na ojca, teraz na matkę, teraz na młodszego siebie, wychodzącego z przepisanego życia, aby uczynić je szczęśliwszym, wiersze te obcują z żywą obecnością siniaków, niedoskonałej miłości rodzicielskiej i celowego życia z własnym zestawem żalów, akceptacji i radości. Mówi je poeta, którego dążenie do samopoznania i empatii skupia się tak szczerze na tym, co to znaczy być człowiekiem, że może powiedzieć: "każdy wiersz, który teraz piszę, jest wierszem późnym". Facet z lornetką? On również jest towarzyszem podróży i będziesz chciał zobaczyć, co znalazł.
Jessica Greenbaum