Dlaczego nie możemy się po prostu bawić? Co zrobiłem, gdy zdałem sobie sprawę, że moje dzieci są zbyt zajęte?

Opinie czytelników

Książka bada doświadczenia autorki związane z zapewnieniem swoim dzieciom lata wolnego od zaplanowanych zajęć, zastanawiając się nad wyzwaniami i radościami współczesnego rodzicielstwa w porównaniu z minionymi dekadami. Podkreśla tematy zwolnienia tempa, znaczenia nieustrukturyzowanej zabawy i presji społecznej, z jaką borykają się dziś rodzice.

Czytelnicy doceniają wciągający i przystępny styl pisania, humor i wnikliwe refleksje na temat macierzyństwa. Wielu z nich uznało książkę za motywującą do ponownego przemyślenia sposobu, w jaki planują zajęcia swoich dzieci i podkreślenia znaczenia zabawy. Uważa się, że jest to pomocna lektura zarówno dla rodziców, jak i osób niebędących rodzicami, rezonująca z tymi, którzy czują się przytłoczeni wymaganiami współczesnego życia.

Niektórzy recenzenci uważali, że książka zaczyna się powoli lub zawiera sekcje, które są nudne i powtarzalne. Pojawiły się też krytyczne uwagi dotyczące przedstawiania lat 50. jako prostszych lub łatwiejszych, a kilku czytelników było rozczarowanych, że treść nie zawiera praktycznych porad dotyczących aktywności dla dzieci.

(na podstawie 50 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Why Can't We Just Play?: What I Did When I Realized My Kids Were Way Too Busy

Zawartość książki:

W obliczu lata z dwoma chłopcami, w wieku dziesięciu i siedmiu lat, Pam Lobley przeglądała zapisy do drużyny pływackiej, obozu rekreacyjnego, obozu nocnego, obozu harcerskiego i zajęć wzbogacających. Przytłoczona wyborem, zapytała swoich synów, co chcieliby robić latem: „Piłka nożna? Szkoła zoologiczna? Klub artystyczny Little Prodigy? „.

„Dlaczego nie możemy się po prostu bawić? „ - pytali.

Lato bez zaplanowanych zajęć... Myśl była kusząca, ale czy to możliwe? To byłoby jak coś z lat pięćdziesiątych. Czy naprawdę mogliby mieć takie lato?

Żonglując oczekiwaniami męża („Zamierzasz nosić podwiązki?”), syna Sama („Nudzę się”) i syna Jacka („Czy mogę po prostu zostać w piżamie?”), Pam postanawia zapewnić swoim dzieciom staromodne lato. Podczas bezkształtnych dni studiuje mity i realia lat pięćdziesiątych. Z charakterystycznym dla siebie dowcipem i szczerością ujawnia, czego możemy się nauczyć od tych dawno minionych rodzin, dlaczego wychowywanie dzieci zmieniło się tak drastycznie, a co najważniejsze, jak raz na jakiś czas zatrzymać czas i po prostu się bawić.