Dissipatio H.G.: The Vanishing

Opinie czytelników

Książka zebrała szereg recenzji, a wielu czytelników chwali jej wyjątkowość, ciekawe życie autora i siłę narracji. Niektórzy jednak uważają ją za suchą lub wymagającą, z niewielką ilością akcji lub konwencjonalną strukturą.

Czytelnicy doceniają interesującą historię życia autora, aktualne tematy książki, zwłaszcza podczas kwarantanny, jej mocny i inteligentny sposób pisania oraz jakość tłumaczenia. Jest ona również uznawana za szybką lekturę i niezbędny dodatek do literatury.

Niektórzy recenzenci opisują książkę jako suchą i sugerują, że zaangażowanie się w nią może wymagać wysiłku. Brak akcji i wyraźnej struktury narracyjnej prowadzi do poczucia bezcelowości. Ponadto zauważono, że nie każdemu może przypaść do gustu, zwłaszcza jeśli nie jest zaznajomiony z autorem lub podobną literaturą.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Fantastyczna i filozoficzna wizja apokalipsy autorstwa jednego z najbardziej wyrazistych włoskich powieściopisarzy XX wieku.

Ze swojego samotnego buen retiro w górach, ostatni człowiek na ziemi jedzie do stolicy Chrysopolis, aby sprawdzić, czy ktoś jeszcze przeżył Zniknięcie. Ale w tym mieście „świętej plutokracji”, z pięćdziesięcioma sześcioma bankami i tyloma kościołami, nie ma nikogo żywego ani martwego. Opuścił metropolię, aby uciec od swoich bliźnich i ich zmagań, ale odkrycie, że cała rasa ludzka wyparowała w jednej chwili, to więcej, niż się spodziewał.

Wstrząsająca postapokaliptyczna powieść Guido Morsellego, napisana tuż przed jego samobójczą śmiercią w 1973 roku, przedstawia człowieka podobnego do samego autora - samotnego, błyskotliwego, trudnego - oraz świat podobny do naszego, zahipnotyzowany pieniędzmi, szybkością i maszynami. Podróżuje w poszukiwaniu oznak życia w bazie armii amerykańskiej - drzew palmowych, kabrioletów i zatok rakietowych pod jezdnią - i przeszukuje dobrze wyposażone kuchnie wielkich hoteli w alpejskiej dolinie w poszukiwaniu zapasów, cały czas rozmyślając o granicach ludzkiej wizji: własnej, ale także ludzkości. Tymczasem samo życie - reszta natury - dopiero zaczyna rozkwitać teraz, gdy ludzie odeszli.

Przedwczesny portret naszego świata antropocenu i filozoficzny testament wielkiego włoskiego outsidera.