Dig Me Out zespołu Sleater-Kinney

Opinie czytelników

Książka stanowi wnikliwą analizę ewolucji Sleater-Kinney jako zespołu i ich walki z redukcyjnym etykietowaniem w przemyśle muzycznym. Chociaż jest dobrze zbadana i zawiera mocny komentarz społeczny, niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje w niej głębszej analizy samej muzyki, zwłaszcza albumu „Dig Me Out”.

Dobrze zbadany, interesujący wgląd w zespół i jego kontekst społeczny, podkreśla walkę zespołu o uznanie i zawiera cenny komentarz historyczny na temat roli kobiet w muzyce rockowej.

Brakuje dogłębnej analizy muzyki i samych piosenek, niektórzy czytelnicy uznali ją za rozczarowującą, koncentrując się bardziej na komentarzach społecznych niż na eksploracji muzycznej.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Sleater-Kinney's Dig Me Out

Zawartość książki:

Album Sleater-Kinney Dig Me Out z 1997 roku zbudowany jest na konkurujących ze sobą gitarach Corina Tuckera i Carrie Brownstein, muskularnych rytmach Janet Weiss i warstwowych wokalach, które wahają się między pilnym, przypominającym banshee wibrato a niższym akompaniamentem. Dig Me Out był trzecim studyjnym albumem zespołu, ale pierwszym napisanym i przekodowanym z Weiss.

Zainaugurował on karierę Sleater-Kinney w składzie, który przetrwał dwie dekady. Ten 33 1/3 podąża za narracją Dig Me Out od jego powstania w Olympii do nagrania w Seattle i jego odbioru w Stanach Zjednoczonych. Jest zakotwiczony w krótkim okresie - mniej więcej od połowy 1996 do połowy 1998 roku - ale obejmuje serię bitew o znaczenie, które nadal zajmowały Sleater-Kinney w nadchodzących dekadach.

Zespół zmagał się z mediami o to, jak zostanie zaprezentowany publiczności, walczył z technikami o to, jak ich dźwięk będzie słyszany w klubach i zmagał się z wszechobecnymi hierarchiami społecznymi o to, jak ich twórczość będzie rozumiana w kulturze popularnej. Jedynym przypadkiem, w którym zespół nie musiał zbytnio walczyć, była walka z fanami.

Uznanie, jakie Sleater-Kinney otrzymali od swoich słuchaczy pod koniec lat 90. i nadal otrzymują, świadczy o zapotrzebowaniu na ikony, które rzucają wyzwanie normatywnym pojęciom kultury i płci.

Historia Dig Me Out opowiada o tym, jak Sleater-Kinney wygrały walkę o zdefiniowanie siebie na własnych warunkach - jako kobiety i jako muzycy - a tym samym na nowo zdefiniowały parametry rocka.