W badaniach nad średniowieczem przez długi czas zakładano, że śmiech w średniowieczu miał negatywne konotacje i był wyrazem ciała, które było zbyt opresyjne. Punktem wyjścia tej książki jest fakt, że nie da się tego obronić i nie jest to zgodne z istniejącymi przedstawieniami śmiejących się świętych w średniowiecznych tekstach.
Poprzez systematyczną analizę przede wszystkim życiorysów świętych, w porównaniu z innymi materiałami tekstowymi, Kirsten Darby jest w stanie wykazać, że śmiech jako praktyka cielesna nadawał się do społecznego i religijnego wyróżnienia. Aktorzy byli w stanie zidentyfikować się jako eksperci, jako ludzie, którzy rozumieją śmiech, poprzez swoją wiedzę i wypowiedzi dotyczące śmiechu.
Wiedza tych ekspertów odnosi się do gatunków tekstowych i tradycji, które mają wpływ na reprezentacje i oceny rodzajów, motywów i aktorów śmiechu. W związku z tym nie ma jednolitego podejścia do śmiechu, ale raczej polifonia, która wynika z różnych relacji władzy, kontekstów socjalizacji, idei pobożności i związanych z nimi procesów samokształcenia.