Johann Heinrich Meyer (1760-1832) był jedną z centralnych postaci w kształtowaniu się teorii estetycznej i historyczno-artystycznej około 1800 r.
Niniejsze studium analizuje metody Meyera polegające na rejestrowaniu, kopiowaniu i śledzeniu dzieł sztuki jako elementów operacyjnych jego klasycyzmu, który oscylował między normatywizmem a empiryzmem. Co nie mniej ważne, ta artystyczna praktyka naukowa miała produktywny wpływ na teorię koloru Goethego.