Dziesięć ksiąg o architekturze starożytnego autora Witruwiusza stanowi kluczowy tekst dla architektury wczesnego okresu nowożytnego, na podstawie którego starano się odzyskać formy i techniki budowlane starożytności.
Jeden z najsłynniejszych i najbardziej znanych kompilatorów i plagiatorów w świecie niemieckojęzycznym - Walter Hermann Ryff - zajął się tym tekstem w połowie XVI wieku. Redaktor, znany również jako Rivius, nie tylko przetłumaczył tekst Witruwiusza, ale także dodał do niego obszerny komentarz.
Ponadto połączył powstały w ten sposób Vitruvius Teutsch z drugim obszernym tomem poświęconym dyscyplinom matematycznym i technicznym, który również skompilował z tekstów innych autorów. W swoim studium Julian Jachmann koncentruje się na pytaniu, w jaki sposób Ryff wybierał swoje źródła i jak sobie z nimi radził. Na podstawie głównych punktów i strategii programu publikacji można zrozumieć, jak ściśle recepcja tematów architektonicznych była powiązana z naukami matematycznymi.
Te ostatnie były uważane za metadyscypliny przez ekspertów i cieszyły się dużym zainteresowaniem wśród laików. Prace Ryffa mogą zatem dowodzić, że powiązanie teorii architektury z popularnymi tematami matematycznymi sprzyjało recepcji idei witruwiańskich w XVI wieku.