Opinie czytelników
Podsumowanie:„Dialektyka klęski” Russella Jacoby'ego dostarcza silnej krytyki różnych form marksizmu i ich historycznego rozwoju, w szczególności marksizmu zachodniego, ale wykazuje również słabości w swoim poparciu i objęciu współczesnych ruchów. Książka jest chwalona za wnikliwą analizę tradycyjnych marksistowskich postaci i nurtów, choć brakuje w niej pewnych obszarów, takich jak polityczne afiliacje niektórych intelektualistów i ostatnie wydarzenia w tradycji marksistowskiej.
Zalety:⬤ Silna krytyka marksizmu, zwłaszcza w kontekście historycznym.
⬤ Doskonała dyskusja na temat lewicowego komunizmu i marksistowskiego humanizmu.
⬤ Dogłębna analiza takich postaci jak Althusser, Gramsci i włoska tradycja heglowska.
⬤ Zapewnia jasność co do różnic między heglowskimi „historycznymi” i „naukowymi” szkołami myślenia w marksizmie.
⬤ Najmocniejsze sekcje koncentrują się na włoskim marksizmie i jego kluczowych przedstawicielach.
Wady:⬤ Zagmatwana w swoim poparciu i brakuje jej jasności w niektórych kierunkach.
⬤ Słabe omówienie współczesnych ruchów i myślicieli marksistowskich, szczególnie we Francji.
⬤ Niektóre dyskusje są wybiórcze i pomijają istotne ostatnie wydarzenia historyczne.
⬤ Niedostateczne zbadanie implikacji podziałów i wpływów szkoły frankfurckiej.
⬤ Niekompletna i kierowana raczej sympatiami w kontekście akademickim niż spójnymi ramami politycznymi.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Dialectic of Defeat: Contours of Western Marxism
Zawartość książki:
Zauważając, że zarówno dla rewolucjonistów, jak i kapitalistów, nic nie udaje się tak, jak sukces, Russell Jacoby prosi nas o ponowne zbadanie przegranej marksizmu: nieortodoksyjnego marksizmu Europy Zachodniej. Autor rozpoczyna od polemicznego ataku na „konformistyczny” lub ortodoksyjny marksizm, do którego zalicza szkoły strukturalistyczne.
Argumentuje, że kult sukcesu i nauki pozbawił ten marksizm krytycznego impulsu, a sukcesy rewolucji rosyjskiej i chińskiej zachęciły do mechanicznego i bezowocnego naśladownictwa. Następnie zwraca się do zachodniej alternatywy, która ani nie uległa czarowi sukcesu, ani nie zatarła jednostki w imię nauki.
W XIX wieku ten zachodni marksizm odbiegał już od marksizmu rosyjskiego w swojej interpretacji Hegla i ocenie ortodoksyjnego marksizmu Engelsa. Autor śledzi ewolucję tej mniejszościowej tradycji i jej sprzeciw wobec autorytarnych form teorii i praktyki politycznej.
