Desperado - muzyczni zdobywcy

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Desperadoes-Musical Conquerors

Zawartość książki:

Przez prawie sześć dekad Desperadoes stali na szczycie świata paneli, cementując swoją reputację najlepszej stalowej orkiestry na świecie.

Ze wzgórz Laventille, które górują nad stolicą Trynidadu i Tobago, Port of Spain, dźwięk Desperadoes odbił się echem na całym świecie, porywając publiczność i zdobywając lojalnych fanów.

Prowadzony przez legendarnego Rudolpha Charlesa, Desperadoes rozpoczął swoją drogę do dominacji na patelni w 1965 roku od zdobycia trofeum Prime Minister's Best Village Trophy; następnie w 1966 roku zdobył pierwsze z 12 (od 2020 roku) mistrzostw Panorama; Triple Crown (również w 1966 roku); Champion of Champions (1967 Steelband Music Festival); trzykrotny triumf (1986/1988/1992 Steelband Music Festivals).

Zespół jest również laureatem krajowej nagrody za wkład w rozwój tej formy sztuki.

Nazwa Desperadoes jest obecnie synonimem doskonałości i osiągnięć, w wyniku czego zespół stał się symbolem dumy narodowej, ludzie ze wschodu na zachód, z północy na południe uznają, że treść zawsze przewyższa styl, a długowieczność - utrzymywanie się na szczycie swojej gry i robienie tego z wyróżnieniem przez coś, co wygląda na wieczność - jest prawdziwą miarą wielkości.

Despers, jak orkiestra jest pieszczotliwie nazywana w kraju, rozprzestrzeniła swoją reputację poza wybrzeża Trynidadu i Tobago.

Występowała w głównych salach koncertowych za granicą - Carnegie Hall, Apollo Theater, Brooklyn Academy of Music, Philadelphia Academy of Music i Kennedy Center w Stanach Zjednoczonych oraz Royal Albert Hall w Londynie.

Amerykański socjolog dr Nelson N. Foote zauważył w 1970 roku: "The Despers zainspirowali inne steelbandy do naśladowania tonów, które osiągają na swoich zaawansowanych instrumentach, wyrafinowania i błyskotliwości aranżacji, które grają, ale przede wszystkim ich charakterystycznego stylu...".

"To, co robią z popularnymi utworami rockowymi, sprawia, że rock jest rozkoszą dla wszystkich innych pokoleń; to, co robią z klasykami, przywraca młodzież do wielkiej tradycji.

"Rzeczywiście, nie jest niczym niezwykłym, gdy Despersi zastosowali swój świeży geniusz do jakiegoś starego konia wojennego, takiego jak Finlandia czy Uwertura Wilhelma Tella, aby zobaczyć całą publiczność postawioną na nogi z wiwatami i łzami nietłumionych emocji".

Po tym, jak wiosną 1987 roku Despers postawił na nogi publiczność w Carnegie Hall, wykonując Orpheus in the Underworld Offenbacha, Skitch Henderson, dyrygent New York Pops Orchestra wyznał: "Mam twardą orkiestrę, ale moim chłopakom opadły szczęki i nigdy ich nie zamknęli, dopóki Despers nie skończył grać".

Dodał: "Kiedyś myślałem, że ten instrument jest ograniczony, ale już nie. Despers to Rolls Royce tej prezentacji muzyki klasycznej".

"Dokąd zmierza Despers? " Dr Foote zapytał retorycznie w swojej recenzji. Jego ocena jest równie pouczająca teraz, jak i wtedy.

"Publiczność, która już ich słyszała", powiedział, "wie, że powinni dotrzeć do wielu innych. Odbiorcy, którzy ich nie słyszeli, po prostu nie mogą uwierzyć w to, co o nich słyszą. Wydaje się, że nie ma substytutu... Jak niezliczona ilość ludzi wykrzykuje po koncercie, trzeba ich usłyszeć, aby im uwierzyć".

Od czasu tej recenzji muzycy Desperadoes zdobywają nowych fanów swoją unikalną marką muzyczną. I nadal dominują w najważniejszych konkursach, takich jak Panorama 2020 w Trynidadzie i Tobago.