Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Democracy in Indonesia: From Stagnation to Regression?
Większość wkładów do tego tomu, z wyjątkiem tych autorstwa Marcusa Mietznera, Rossa Tapsella i Thomasa Powera, została opracowana na podstawie referatów przedstawionych na 37. dorocznej konferencji Indonesia Update, która odbyła się na Australijskim Uniwersytecie Narodowym (ANU) w Canberze w dniach 6-7 września 2019 r.
Na każdej z corocznych konferencji ANU Indonesia Updates od 2014 r. autorzy politycznych artykułów aktualizacyjnych wyrażali rosnące zaniepokojenie spadkową trajektorią indonezyjskiej demokracji. Aktualizacja 2019 podsumowała ten trend, stawiając pytanie: czy indonezyjska demokracja przeszła ze stanu stagnacji, jak zaproponowano w tym samym miejscu pięć lat wcześniej, do stanu regresji? Doskonały zestaw artykułów przedstawionych przez autorów tej książki ujawnił przytłaczającą i głęboko niepokojącą odpowiedź.
Pragniemy wyrazić nasze podziękowania dla każdego z autorów reprezentowanych w tym tomie za udział w tym przedsięwzięciu. Autorzy nie tylko przyjechali do Canberry, aby podzielić się swoimi eksperckimi analizami, ale w kolejnych miesiącach poświęcili wiele czasu na nasz proces redakcyjny. Rezultatem jest, jak wierzymy, ważna i kompleksowa ocena demokratycznego upadku Indonezji na początku drugiej kadencji prezydenta Joko Widodo.
Indonezja przez długi czas była uznawana za rzadki przypadek demokratycznej transformacji i wytrwałości w erze globalnych niepowodzeń demokracji. Jednak w miarę jak kraj ten wkracza w trzecią dekadę demokracji, takie pochwalne oceny stają się coraz bardziej nie do utrzymania. Stagnacja, która charakteryzowała drugą kadencję prezydencką Susilo Bambanga Yudhoyono, ustąpiła miejsca bardziej dalekosiężnemu wzorcowi demokratycznego regresu pod rządami jego następcy, Joko Widodo.
Niniejszy tom jest pierwszym kompleksowym studium współczesnego upadku demokracji w Indonezji. Jego autorzy identyfikują, wyjaśniają i omawiają oznaki regresji, w tym arbitralne represje państwa wobec wolności słowa i organizacji, wzrost czujności, pogłębiającą się polaryzację polityczną, populistyczną mobilizację, dysfunkcję kluczowych instytucji demokratycznych oraz erozję kontroli i równowagi władzy wykonawczej. Pytają, dlaczego Indonezja, do niedawna uważana za latarnię demokratycznego exceptionalizmu, w coraz większym stopniu odpowiada globalnemu wzorcowi demokracji w odwrocie.
