Dekada zadłużenia

Opinie czytelników

Książka jest zwięzłą analizą długu publicznego i jego implikacji ekonomicznych, podsumowującą kluczowe wnioski z wcześniejszych prac Reinharta i Rogoffa. Przedstawia wiele danych statystycznych, ale może być trudna dla laików ze względu na jej techniczny charakter. Podczas gdy niektóre recenzje chwalą jej przejrzystość i użyteczność jako punkt odniesienia, inne krytykują ją za to, że opiera się na błędnych danych i brakuje jej dogłębnej analizy.

1) Zwięzła i prosta prezentacja danych historycznych i kluczowych ustaleń. 2) Służy jako przydatne źródło do zrozumienia związku między długiem publicznym a wynikami gospodarczymi. 3) Apolityczne podejście, które pozwala czytelnikom na niezależną ocenę podobieństw gospodarczych.

1) Zawiera minimalną analizę, głównie tabele statystyczne. 2) Krytykowany za opieranie się na błędnych danych i metodologiach z poprzednich badań. 3) Może być zbyt techniczna dla ogółu czytelników, a niektóre recenzje podkreślają jej monotonię i złożoność.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Decade of Debt

Zawartość książki:

Niniejsza książka przedstawia dowody na to, że zadłużenie publiczne w gospodarkach rozwiniętych wzrosło w ostatnich latach do poziomów nienotowanych od zakończenia II wojny światowej, przekraczając szczyty osiągnięte podczas I wojny światowej i Wielkiego Kryzysu. Jednocześnie poziomy zadłużenia prywatnego, w szczególności instytucji finansowych i gospodarstw domowych, znajdują się na nieznanym terytorium i są (w różnym stopniu) zobowiązaniem warunkowym sektora publicznego w wielu krajach.

Historycznie rzecz biorąc, epizody wysokiej dźwigni finansowej wiązały się z wolniejszym wzrostem gospodarczym i częstszym przypadkiem niewypłacalności lub, bardziej ogólnie, restrukturyzacji długów publicznych i prywatnych. Bardziej subtelna forma restrukturyzacji zadłużenia pod postacią "represji finansowych" (która miała swój rozkwit podczas ściśle regulowanego systemu z Bretton Woods) również znacząco ułatwiła ostrzejszą i szybszą redukcję zadłużenia, niż miałoby to miejsce od końca lat 40. do lat 70.

ubiegłego wieku. Przypuszcza się tutaj, że pilne potrzeby rządów w zakresie zmniejszenia ryzyka rolowania długu i ograniczenia rosnących wydatków na odsetki w świetle znacznego nawisu zadłużenia (w połączeniu z powszechną "oficjalną niechęcią" do wyraźnej restrukturyzacji) prowadzą do ożywienia represji finansowych - w tym bardziej ukierunkowanych pożyczek dla rządu przez zmonopolizowanych odbiorców krajowych (takich jak fundusze emerytalne), wyraźnych lub dorozumianych limitów stóp procentowych oraz ściślejszych regulacji dotyczących transgranicznych przepływów kapitału.